Πριν 72 ακριβώς χρόνια η ναζιστική Γερμανία υπέγραψε τη συνθηκολόγησή της βάζοντας τέλος στη θηριωδία του Β/ Παγκοσμίου πολέμου. Ολόκληρη η ανθρωπότητα πίστεψε ότι κάτω από τα ερείπια των πόλεων της κατεστραμμένης Ευρώπης είχε θαφτεί οριστικά το τέρας του φασισμού και η εγκληματική του «ιδεολογία».
Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Δεκαετίες μετά, διάφορα πολιτικά μορφώματα που προβάλλουν – ανοιχτά ή συγκαλυμμένα – νεοναζιστικές, εθνικιστικές και ρατσιστικές θέσεις συναντούν διευρυμένη αποδοχή και στήριξη. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση μεταξύ των νέων στην Ευρώπη, το δημοκρατικό πολίτευμα συγκέντρωσε μικρά ποσοστά προτίμησης, σε πολλές χώρες και κάτω του 50%.
Ας μην μας αποπροσανατολίζει η ήττα της Λεπέν που προσέλκυσε στην κάλπη της το ένα τρίτο των Γάλλων ψηφοφόρων, ούτε οι ήττες της ακροδεξιάς σε Αυστρία και Ολλανδία, κυριολεκτικά στο νήμα. Ιδιαίτερα στη χώρα μας που, παρά τις τραγικές μνήμες του πολέμου, μια εγκληματική και επίσημα νεοναζιστική οργάνωση έχει καθιερωθεί ως η τρίτη πολιτική δύναμη.
Ο αγώνας κατά του φασισμού δεν τέλειωσε τον Μάη του 1945. Δεν αρκεί ο αφορισμός του παρελθόντος, ιδιαίτερα στους νέους που δεν έζησαν τη φρίκη. Τα νέα και μεγάλα προβλήματα που γεννάει η παγκοσμιοποίηση χρειάζονται πειστικές καθημερινές απαντήσεις. Ο δρόμος της ενωμένης, δημοκρατικής, πολυπολιτισμικής Ευρώπης της ευημερίας δεν είναι στρωμένος με ρόδα…