Toν Ιούλιο του 2001 είμουν στη Γένοβα, στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας του πάλαι ποτέ κραταιού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης με την ευκαιρία της Συνόδου G8. Ένιωθα ακόμη μέρος του ευρύτερου κινήματος αμφισβήτησης (και των Πρασίνων, που συμμετείχαν) αλλά από τότε ο βαθύτερος πολιτικός μου εαυτός μου έλεγε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάτι μονοσήμαντο και η άρνησή της θυμίζει τους Λουδίτες που έσπαζαν τα πρώτα μηχανήματα. Πήγα λοιπόν στη Γένοβα με πολλές επιφυλάξεις. Παρά την ωραία ατμόσφαιρα πανηγυριού των πρώτων ημερών, με τις συναυλίες του Manu Chao και κάποιες μικρές εκδηλωσεις με φαντασία, οι επιφυλάξεις μου επιβεβαιώθηκαν από τα πρώτα κενρικά γεγονότα: την αδυναμία να αρθρωθεί ενιαίος λόγος και ενιαία δράση, το βαθύ χάσμα ανάμεσα στις πολιτικές οργανώσεις και τις ΜΚΟ, την αδυναμία μπροστά στην άσκοπη βία του black block, την στερεότυπη και ρηχή αντίδραση μπροστά στο φόνο του Τζουλιάνι από δύο νεαρούς χωροφύλαες, την παντελή αδιαφορία μπροστά στα αισθήματα των κατοίκων της Γένοβας, που διπλά πολιορκημένοι από τα αστυνομικά μέτρα του Μπερλουσκόνι και την εισβολή των αυτόκλητων «επαναστών» σηκώθηκαν κι έφυγαν. Τότε αναλογίστηκα ότι αυτό το κίνημα δεν έχει μέλλον…
Η πλήρης επιβεβαίωση ήρθε μερικούς μήνες μετά: Το κίνημα αυτό δεν κατάλαβε τίποτα από το μέγα γεγονός της 11ης Σεπτέμβρη 2001. Βουβάθηκε. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο οι περισσότεροι αριστεροί (όσοι δεν χυδαιολόγησαν) βρέθηκαν σε πλήρη αμηχανία να πάρουν θέση, δεν τόλμησαν να αντικρύσουν την κατάρρευση των αναλύσεών τους, δεν είδαν ότι ο κόσμος μας δεν θα ήταν πιά ο ίδιος. (Θυμάμαι ότι έψαχνα τις ευρωπαϊκές εφημερίδες για να βρώ ονόματα). Χάσαμε το κίνημα στοπ. Κάποια ιδεολογικά απομεινάρια του πήγαν να σηκώσουν λίγο κεφάλι αργότερα με τους «αγανακτισμένους» (indignados) της Ισπανίας και το πιο σοβαρό αμερικάνικο Occupy Wall Street, ωστόσο και αυτά έχουν σβήσει, γιατί δεν ανταποκρίθηκαν σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά, με τα καταιγιστικά γεγονότα της αραβική άνοιξης, της ισλαμικής τρομοκρατίας, του εμφυλίου στη Συρία, του προσφυγικού κύματος, των κραυγαλέων επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, των τρομερών εξελίξεων στην τεχνολογία. Και για να έρθουμε και στα δικά μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού ως αντιπολίτευση παρουσίασε μια εκφυλισμένη και συνάμα επικίνδυνη εκδοχή των «αγανακτισμένων», ως κυβέρνηση τον πρώτο καιρό νόμισε ότι έπιασε τη χρυσή ευκαιρία για να εφαρμόσει με τον πιο αδέξιο και αλλοπρόσαλλο τρόπο τις ιδέες ενός κινήματος που είχε πια πεθάνει…Τα αποτελέσματα θα τα ζούμε για καιρό.