Δυο μεγάλες παρανοήσεις κληροδότησε στη χώρα μας η εποχή της καταναλωτικής, επίπλαστης ευμάρειας και του life-style.
Η πρώτη αφορά σε μια σταδιακή, διαρκή διολίσθηση του χαρακτήρα και του περιεχομένου της απόφασης του ΟΗΕ να καθιερωθεί, από το 1977, Παγκόσμια Ημέρα δικαιωμάτων των Γυναικών και Ειρήνης, κάθε 8 Μάρτη. Έτσι μετατράπηκε, αυτή η Ημέρα, σε ξεφάντωμα κεφιού, με ανθοδέσμες αλα Αγίου Βαλεντίνου, σωρηδόν ευχές για χρόνια πολλά στις γυναίκες και λοιπά ευτράπελα, που όχι μόνο την ακύρωσαν, αλλά απομάκρυναν από την ημερήσια διάταξη τη βασική ιδέα, της ουσιαστικής διεκδίκησης της έμφυλης ισότητας.
Η δεύτερη μεγάλη παρανόηση, που κορυφώθηκε στις αρχές του 21ουαιώνα, και την είχαν εσωτερικεύσει οι νεότερες τότε γενιές, είναι ότι στην Ελλάδα πλέον καθιερώθηκε η ισότητα των φύλων και δε χρειάζεται να γίνει άλλη προσπάθεια. Η στρεβλή αυτή αντίληψη προέκυψε και από το γεγονός ότι πράγματι στη δεκαετία του 1980, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άλλαξε εκ θεμελίων το νομικό κεκτημένο, με 15 κατά σειρά νομοθετήματα, που μετέτρεψαν τελείως τις μέχρι τότε στερεοτυπικές, αναχρονιστικές κοινωνικές παραδοχές. Οι νομοθεσίες αυτές υπερέβησαν κατά πολύ, σε προοδευτική κατεύθυνση, τα όσα υποχρεούνταν τότε η χώρα να εφαρμόσει ως ευρωπαϊκές οδηγίες.
Το οικογενειακό δίκαιο που, από πατριαρχικό, έγινε δίκαιο της ισότητας των φύλων, η ανεμπόδιστη πρόσβαση των γυναικών παντού, στην πολιτική, σε επαγγέλματα, εκπαίδευση, ίσες συνθήκες εργασίας, η ποινικοποίηση του βιασμού, η αποποινικοποίηση της λεγόμενης μοιχείας, ο πολιτικός γάμος είναι μερικά από αυτά.Στη συνέχεια, μεσολάβησαν και άλλες κατακτήσεις .
Αν έρθουμε ωστόσο, στη σημερινή πραγματικότητα, το 2023 :
- στη «σύγχρονη» Αμερική και χώρες ΕΕ επαναφέρεται η απαγόρευση των αμβλώσεων, ενώ οι γυναικοκτονίες καλά κρατούν
- στο Αφγανιστάν οι γυναίκες ξανα-εξαφανίζονται από τους Ταλιμπάν,
- οι Ιρανές θυσιάζονται για μια ανέμελη, ακάλυπτη μπούκλα στα μαλλιά τους και μυστηριωδώς δηλητηριάζονται μαζικά σε σχολεία και αίθουσες εκπαίδευσης,
- οι ομαδικοί βιασμοί γυναικών-κοριτσιών στη δοκιμαζομένη από τη ρωσική εισβολή Ουκρανία συνεχίζονται αμείωτοι, παρότι θεωρούνται εγκλήματα πολέμου,
- οι εργασιακές σχέσεις επιδεινώνονται διαρκώς, με την απορρύθμισή τους και με την εισβολή της νέας τεχνολογίας και νέων, άτυπων εξουθενωτικών μορφών τηλεργασίας, που γενικεύονται.
Είναι η στιγμή που οφείλουμε ως χώρα και ως σύγχρονος κόσμος να αναθεωρήσουμε εκ βάθρων εφησυχασμούς και κοινωνικές κατασκευές.
Καμιά φύση δεν φταίει και δεν προόρισε τις γυναίκες σε δεύτερους ρόλους, υποκείμενες σε διακρίσεις, καταπίεση, έμφυλη βία παντού.
Μπορεί η χώρα μας να είναι στις πρώτες 15 χώρες για το νομικό κεκτημένο ισότητας (σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα ) αλλά είναι και τελευταία, ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως προς την ουσιαστική εφαρμογή στην πράξη της χειραφέτησης των γυναικών.
Σήμερα οπισθοχωρούν κεκτημένα, που τα θεωρούσαμε αυτονόητα και ακλόνητα, ενώ ταυτόχρονα επιβραδύνεται η όποια πρόοδος. Και αυτό γιατί συντηρητικά προτάγματα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, με τη στρεβλή νοηματοδότηση, που τις δίνουν συντηρητικές ιδεολογίες, επανακάμπτουν και με υφέρποντα τρόπο στην κυβερνητική θεωρία και πράξη.
Επίσης, μόλις προχτές, 23 Φεβρουαρίου 2023, στο διάγγελμά του για τη συμπλήρωση ενός έτους από την εισβολή στην Ουκρανία, ο Ρώσσος Πρόεδρος Πούτιν, κρατώντας τη ρομφαία, κατακεραύνωσε συνολικά τη Δύση, για έκπτωση των αξιών της πίστης, της θρησκείας, της οικογένειας, ως εχθρούς μιας παράδοσης, που ήθελε βέβαια τις γυναίκες πιστές, ακίνητες και συμμορφωμένες στη δουλεία του πατριαρχικού μεγαλείου- αίμα σπέρμα και λοιπά συμφραζόμενα δηλαδή!
Και ο ΟΗΕ, που κατάφερε το 1979, με τη Διεθνή Σύμβαση για την εξάλειψη των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών (τη γνωστή CEDAW), το 1975, τo 1985 και το 1995 να διοργανώσει διεθνείς Διασκέψεις για τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ παγκοσμίως, δυστυχώς στη συνέχεια «έκανε στάση» και δεν κατάφερε να διατηρήσει το θεσμό των αυτών διεθνών συσκέψεων, ανά δεκαετία ! Αυτό συνέβη μετά την κορυφαία διάσκεψη του ΠΕΚΙΝΟΥ, το 1995, όταν με πλειοψηφία υπερψηφίστηκε η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΔΡΑΣΗΣ, που δεν επέτρεπε παραβίαση δικαιωμάτων των γυναικών, λόγω διαφορετικώνπεποιθήσεων, πολιτισμικών, θρησκευτικών κλπ.
Ο φόβος της ηγεσίας του ΟΗΕ ότι αυτή η κατάκτηση θα κινδύνευε στη συνέχεια από χώρες του ισλαμικού τόξου και συντηρητικών, καθολικών χωρών, που συνασπίστηκαν εναντίον της Διακήρυξης, δεν επέτρεψε τη συνέχιση των κύκλων 10ετίας.
Αντ’αυτού πραγματοποιήθηκε μια ενδιάμεση, αναμνηστική Διάσκεψη, το 2000 στη ΝέαΥόρκη, με τίτλο MILLENNIUM ΠΕΚΙΝΟ (PLUS) 5. Σε αυτή τη συνδιάσκεψη είχα την εξαιρετική τιμή να εκπροσωπήσω την Ελλάδα, ως επικεφαλής 25μελούς Αντιπροσωπείας από κυβερνητικά στελέχη, όλα τα κόμματα της βουλής, τις γυναικείες οργανώσεις και το δημοσιογραφικό κόσμο.
Σήμερα, οι μεγάλοι υπερεθνικοί οργανισμοί - ΟΗΕ, ΕΕ, ΣΤΕ- συνεχίζουν να διακηρύττουν την προσήλωση στην αξία-αρχή της έμφυλης ισότητας, με το βλέμμα στραμμένο στις τεράστιες, κληρονομημένες ανισότητες λόγω φύλου αλλά και στις νέες, που γεννά η ραγδαία τεχνολογική μετάλλαξη του πολιτισμού μας.
Τα νέα, φεμινιστικά κινήματα αφυπνίζονται πάλι. Ζούμε ένα νέο κύμα, σε ανατολή και δύση, εναντίον της βίας, της σεξουαλικής κακοποίησης των γυναικών, αλλά και για την αλλαγή του συνολικού παραδείγματος του άρχειν, εργάζεσθαι και ευημερείν με ισότητα, στο παρόν και στο άμεσο μέλλον. Παρούσες!
Το άρθρο μου αυτό αφιερώνω στου γονείς (μητέρες και πατέρες) των χαμένων παιδιών σταΤέμπη.
Υποκλινόμαστε…