Για πόσο καιρό ακόμη θα κρυβόμαστε πίσω από μανιχαϊστικά διλήμματα; Για πόσο καιρό θα κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας η λογική του άσπρου-μαύρου; Ως ποτέ θα κρύβουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας με μια εκτός ορίων επιθετικότητα απέναντι στη… σάπια και άδικη κοινωνία, που γίνεται το εύκολο εξιλαστήριο θύμα, απαλλάσσοντάς μας από κάθε ευθύνη; Δικαιολογούμε τις βίαιες πράξεις, ανεχόμαστε τις βίαιες αντιδράσεις, καταφεύγουμε μονίμως σε ακραίες δηλώσεις υπεράσπισης ή καταδίκης…

Πώς να δικαιολογήσεις για παράδειγμα την κυρία Νάσιουτζικ, όση κατανόηση κι αν έχεις για την τραγωδία που βιώνει, όταν εμφανίζεται πολύ υπερήφανη για τον γιο της που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη κοινωνία… Πώς να της εξηγήσεις ότι είναι απόλυτα θεμιτό και λογικό να συμπαρασταθεί στο παιδί της αλλά παράλογο να επικροτεί και να επιβραβεύει τις πράξεις του… Σκέφτηκε άραγε ποτέ να του εξηγήσει ότι, όση αδικία και παραλογισμός κι αν υπάρχει, όση οργή κι αν νιώθει για τη δολοφονία του φίλου του, η λύση δεν είναι να πάρουμε τα Καλάσνικοφ και να πυροβολούμε όποιον θεωρούμε υπεύθυνο της αδικίας και της σαπίλας; Οτι δεν μπορεί να νιώθει αιχμάλωτος πολέμου όταν τον πόλεμο τον έχει κηρύξει και ο ίδιος;

Εχουμε άραγε αναρωτηθεί πώς τόσα νέα παιδιά βρέθηκαν στους Πυρήνες ή στις άλλες ποικιλόμορφες οργανώσεις που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια; Γιατί ξαφνικά μια γενιά που δεν έζησε ούτε δικτατορίες ούτε εμφυλίους, που έζησε στην κατά τεκμήριο πιο δημοκρατική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας, βρίσκει διέξοδο στη βία; Συνειδητοποιούμε ότι ένα νεοναζιστικό κόμμα όχι απλώς κατάφερε να μπει στη Βουλή αλλά συγκεντρώνει όλο και μεγαλύτερα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις;

Μήπως γιατί εδώ και αρκετά χρόνια, με πρώτο το πολιτικό σύστημα αλλά και συνεργό την κοινωνία, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αναπαράγουμε σε όλες τις δημόσιες εκδηλώσεις μας τη λογική της βίας; Οποιος διαφωνεί μαζί μας βαφτίζεται αυτομάτως εχθρός που πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο… Οποιος δεν μας βολεύει, όποιος είναι διαφορετικός, όποιος δεν ταιριάζει στην κουλτούρα μας αντιμετωπίζεται ως επικίνδυνος. Για τα εκάστοτε συμφέροντά μας, για το βόλεμά μας, για την ασφάλειά μας.

Να συμφωνήσουμε ότι βαρύτατη ευθύνη για αυτή την εξέλιξη έχουν οι πολιτικοί μας. Που ανέχθηκαν, καλλιέργησαν, έκαναν και κάνουν καθημερινή πράξη τη βίαιη αντιπαράθεση. Συμβάλλοντας καθοριστικά στον εκφυλισμό της δημοκρατίας. Αλλά δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι… Εχουν συμβάλει πολλοί για να επικρατήσει η λογική του άσπρου – μαύρου, η στοχοποίηση όποιου δεν ταιριάζει με την κυρίαρχη λογική. Και τα μέσα ενημέρωσης και η πνευματική ελίτ και οι συνδικαλιστές μας και αυτοί που έχουν την ευθύνη να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά μας. Με όποια πτυχή της δημόσιας ζωής και αν ασχοληθείς, θα διαπιστώσεις ότι ο διάλογος, το μέτρο, οι αποχρώσεις ήταν και είναι μειοψηφικά φαινόμενα. Εθιστήκαμε στο άσπρο – μαύρο και δεν παραδεχθήκαμε ποτέ ότι υπάρχουν και οι αποχρώσεις του γκρι…