Παρατηρώντας την πραγματικότητα βάσει των επιθυμιών μας, συνήθως απλώς βαυκαλιζόμαστε. Γράφονται λοιπόν και λέγονται πολλά για τροχάδην αναχώρηση του Τσίπρα σε λίγους μήνες. Τίποτε δεν αποκλείεται, δεδομένης της απύθμενης ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης. Όμως το ανησυχητικό για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν τα αυξανόμενα ποσοστά της ΝΔ, μα εκείνα της ΛΑΕ, η οποία όμως έχει εξαφανιστεί. Αντιθέτως, κάποια ισχυροποίηση της κεντροδεξιάς συσπειρώνει τους κυβερνητικούς βουλευτές και τρομάζει τα μικρά κόμματα του κεντρώου χώρου, τα οποία φοβούνται πάνω απ’όλα την πόλωση και προς το παρόν απεύχονται νέες εκλογές. Έτσι ο Αλέξης, εφόσον δεν συμβεί κάποια ανεπιθύμητη από όλους μας εθνική καταστροφή και εφόσον ο Λαφαζάνης δεν αποτελέσει ξαφνικά ελκυστική πρόταση, θα συνεχίσει να το τσουλά το πράγμα, με ψέματα και μαγκιές, χωρίς σοβαρό αναπτυξιακό σχέδιο, όπως πάει το καβούρι, ο καρκίνος. Συνεπώς, βραχυπρόθεσμα η αντιπολίτευση οφείλει να τους εμποδίσει με κάθε τρόπο να εγκαθιδρύσουν το καθεστώς που φαίνεται πως έχουν σχεδιάσει και να τους παλεύει ασταμάτητα στο πεδίο των ιδεών. Όλο αυτό είναι αναγκαίο ώστε, όταν επιτέλους φύγει αυτή η σέκτα των εμμονικών και κομπλεξικών κομματανθρώπων, να μπορέσει να μπει σύντομα η χώρα σε έναν ενάρετο κύκλο. Ας δούμε λοιπόν πως εξελίσσονται τα πράγματα στη μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, εν’όψιν του δεύτερου γύρου της εσωκομματικής αναμέτρησης.
Αν και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης τερμάτισε με άνεση πρώτος στην πρώτη Κυριακή, το 39% που πήρε σίγουρα δεν του επιτρέπει να εφησυχάζει. Αν μη τι άλλο, φανερώνει πως το 61% των ψηφοφόρων τον απορρίπτουν, και πιθανότατα επιθυμούν αλλαγή προσώπων και πραγμάτων στην παράταξη της κεντροδεξιάς. Η αύξηση του ποσοστού του δεν θα εξαρτηθεί από την προσωπική του γοητεία στο εκλογικό σώμα, μα από την ικανότητα του να προσεταιριστεί τοπικούς κομματάρχες της περιφέρειας, ιδιαίτερα εκείνους που υποστήριξαν τον Απόστολο Τζιτζικώστα. Είναι πάντως προφανές πως υπάρχει αρκετό άγχος, αν κρίνουμε από τις πρόσφατες οξείες τοποθετήσεις υπέρ του από ανερμάτιστους αυτοπροσδιοριζόμενους «Καραμανλικούς», απ’αυτούς που συστηματικά δηλώνουν πως η ΝΔ εκφράζει την λεγόμενη «Λαϊκή Δεξιά» (Τι πάει να πει αυτό άραγε? Ρε μπας κι αναφέρεται στην προτίμηση τους σε δημοτικούς χορούς, σαπουνόπερες, γήπεδα και μπουζουξίδικα έναντι των Χατζιδάκι, Χορν, Σεφέρη και Μόραλη, κοινώς των προτιμήσεων του παππού ΚΚ?). Η ουσία όμως είναι πως αυτός που πραγματικά μπορεί όχι απλά να συντομεύσει τοις μέρες του Τσίπρα στην εξουσία, αλλά και να αντιμετωπίσει τις παγιωμένες εθνικές αγκυλώσεις, τα ψευτοαριστερά ιδεολογήματα που μας έφεραν και μας κρατούν στο χείλος της αβύσσου, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κι όχι ο μόνιμα μεταβατικός Βαγγέλας. Είναι ο μόνος από τους δυο ο οποίος έχει έμπρακτα αποδείξει ως κυβερνητικό στέλεχος πως τολμά να σπάσει αυγά και πως διαθέτει την αναγκαία ιδεολογική συγκρότηση και αυτοπεποίθηση για να συμβάλλει στην απελευθέρωση της χώρας από τον σκοταδιστικό συντηρητισμό, αυτόν που απατηλά μας παρουσιάζεται σαν πατριωτικός προοδευτισμός. Ο Μητσοτάκης είναι ταυτόχρονα αρκούντως μεταρρυθμιστής, ώστε να προσελκύσει σε μια ανανεωμένη ΝΔ πολίτες του κέντρου που θεωρούν εαυτούς πολιτικά άστεγους, αλλά και αρκούντως συστημικός, ώστε να κρατήσει το παλαιό κόμμα ενωμένο και να το οδηγήσει στη νίκη. Πολλοί σήμερα θλίβονται επειδή η πεσιμιστική απουσία τους την πρώτη Κυριακή τους στερεί πλέον την δυνατότητα να τον στηρίξουν.
Κι ας εκτιμήσουμε πρόχειρα και τις ευρύτερες παρενέργειες του αποτελέσματος. Μια νίκη του Μεϊμαράκη θα είναι ευνοϊκή για τον Τσίπρα, καθώς θα φέρει παθητική αντιπολίτευση και μείωση των δημοσκοπικών ποσοστών της ΝΔ. Αντίθετα, νίκη του Μητσοτάκη λογικά θα σημάνει σκληρή δομική αντιπολίτευση και αυξημένη διείσδυση της ΝΔ στον κεντρώο χώρο, τον οποίο καλοκοιτάζει και το επιτελείο του πρωθυπουργού. Με επικράτηση του Μητσοτάκη οι διαθέσιμες επιλογές του Καμμένου μειώνονται σε σχέση με νίκη του Μεϊμαράκη. Αν ο Μεϊμαράκης κυριαρχήσει, το Ποτάμι θα πρέπει σίγουρα να αναζητήσει νέο αρχηγό, κάποιον που θα είναι ελκυστικός στους απογοητευμένους εκσυγχρονιστές της ΝΔ. Αν πάλι κυριαρχήσει ο Μητσοτάκης, το σημερινό Ποτάμι πιθανότατα θα οδηγηθεί σε σχετικά οδυνηρή συγχώνευση με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, κι όλοι μαζί θα προβληματιστούν έναντι μιας μελλοντικής συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, ως αντιδυτικά κόμματα του πολιτικού περιθωρίου δεν θα επηρεαστούν, το δε στρατηγικό πλάνο της Ένωσης Κεντρώων παραμένει απροσδιόριστο. Παραμένει φυσικά γεγονός πως το ενδιαφέρον για τον επόμενο αρχηγό της ΝΔ είναι ισχυρό για εκατομμύρια πολίτες που είναι βέβαιοι ότι το κοινό μας αύριο δεν είναι δυνατόν να σχεδιαστεί από την ανεπάγγελτη παρέα του Μαξίμου. Σχολιάζουν βέβαια κάποιοι πως στις εκλογές της ΝΔ είναι λιγοστοί οι νέοι που συμμετέχουν, και πως αυτό είναι δείγμα απαξίωσης. Αν ειλικρινά έχουν την εντύπωση πως σε αντίστοιχη δράση του ΣΥΡΙΖΑ οι νέοι θα ήταν περισσότεροι, μάλλον δεν βγαίνουν αρκετά απ’το σπίτι! Οι σημερινοί νέοι απλά λειτουργούν αλλιώς, αντιλαμβάνονται τον πλανήτη ως μια ολότητα, η ελλαδική ταυτότητα δεν τους καταδυναστεύει, η τοπική αντιπαράθεση δεν τους φανατίζει κι ίσως είναι τελικά πιο έξυπνοι από τη γενιά μας με τα οπαδικά σημαιάκια του ’80.
Ούτε μία κεφάτη ευχή για ταχεία άρση των capital controls δε διάβασα την πρώτη μέρα του νέου έτους. Κι αυτό είτε επειδή πολύ απλά θεωρούμε πιο πιθανή την …παγκόσμια ειρήνη και συναδέλφωση, είτε επειδή έχουμε αποδεχθεί παθητικά την αναπόφευκτη μόνιμη δυστυχία. Οι πολίτες εξακολουθούν να νοιώθουν μουδιασμένοι, καθώς έπεσε η αυλαία και για το ’15, μια χρονιά από τις πιο δύσκολες, πυκνές, απροσδόκητες μα και διδακτικές που εγώ τουλάχιστον έχω ζήσει, μια χρονιά που γκρέμισε πολλές αυταπάτες πολλών ελλήνων. Η ώρα για μια νέα σελίδα, για την πρώτη σελίδα της μετά την Μεταπολίτευση εποχής έχει έρθει, με την οδό της πραγματικής εθνικής προόδου να μην έχει ακόμη χαραχθεί. Κι όμως, με τη είσοδο του νέου χρόνου νοιώθω αόριστα και ανεξήγητα αισιόδοξος, παρά τις λογικοφανείς και ηχηρές Κασσάνδρες γύρω μας. Νοιώθω πως όχι άμεσα, μα σε δώδεκα μήνες, οι περισσότεροι δε θα ζούμε μέσα στην γνώριμη μίζερη παραλυσία και πως δε θα φοβόμαστε πια μην βρεθούμε επί ξύλου κρεμάμενοι. Ελπίζω να μην αποδειχθώ αφελής…