Την Τετάρτη που μας πέρασε συμπληρώθηκαν τριάντα εννέα χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, όπως και στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αισθάνομαι μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση και πάντα οι ίδιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Ότι, δηλαδή, αυτή η επέτειος ανήκει πρώτα και πάνω απ όλα. στους αγώνες όλων εκείνων των Ελλήνων που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, υπέστησαν τρομερά βασανιστήρια, αλλά δεν λύγισαν,πολεμώντας για το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία , γιατί χωρίς ελευθερία, αξιοπρέπεια δεν υπάρχει.
Φέτος δυστυχώς, αυτή η μέρα με γέμισε θλίψη….
Θλίψη για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, θλίψη για την 39χρονη Δημοκρατία μας και την προσπάθεια ακύρωσης των αγώνων γι αυτήν, από τα κατάπτυστα συσσίτια της φασιστικής Χρυσής Αυγής, που εκμεταλλευόμενη τον θυμό, την αγωνία και τον ανεγκεφαλισμό κάποιων, προσπαθεί να κάτσει και αυτή σ ένα κομμάτι από τον κήπο της Δημοκρατίας μας και να τον ….ξεράνει.
Η συζήτηση άνοιξε για το αν ο Δήμαρχος έκανε σωστά που τα απαγόρευσε!
Ναι φίλοι μου , εδώ, στο βασίλειο της Δανιμαρκίας,υπήρξαν και άτομα, που ανησύχησαν για τα «δημοκρατικά δικαιώματα» εκείνων, που οργανώνουν αυτά τα γελοία, ρατσιστικά και επικίνδυνα συσσίτια, τα συσσίτια της κοροϊδίας και της εντύπωσης, μόνο για Έλληνες,μοιράζοντας….. μια σακούλα πατάτες!!!!!
Αποσβολωμένη παρακολουθούσα τις διάφορες συζητήσεις και αναλύσεις του … φαινομένου στα ΜΜΕ,στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις διάφορεςιστοσελίδες και σκεφτόμουν, πως έχουμε τρελαθεί ομαδικώς ως κοινωνία.
Άκουσα κάποιους να λένε… «μα…. γιατί να στερηθούν οισυνάνθρωποί μας τρόφιμα, που έχουν τόσο πολύ ανάγκη αφού λιμοκτονούν»!
Δηλαδή θέλουν να μας πείσουν, ότι εκείνοι που πεινάνε,θα σωθούν με μια σακούλα πατάτες, που μοιράζουν οι φασίστες Χρυσαυγίτες!!
Κάποιοι άλλοι, έφτασαν στο σημείο, να κάνουν λόγο για προεκλογικά πυροτεχνήματα Καμίνη και άλλα τέτοιαφαιδρά, όχι και τόσο χαριτωμένα, ισχυριζόμενοι, ότι η απαγόρευση δεν θα οδηγήσει πουθενά, αφού έτσι οι νοσταλγοί των Ναζί και των Ταγματασφαλιτών, θα ισχυριστούν ότι τους φιμώνουν και ότι το μέτωπο είναι αλλού….
Καμία αντίρρηση, ακόμα και αν συμφωνήσω, ότι «το μέτωπο είναι αλλού», αυτό τι σημαίνει δηλαδή, ότι θα αφήσουμε αυτά τα φασιστοειδή να αλωνίζουν την Αθήνα ανενόχλητα και να κάνουν ότι τους καπνίσει;
Ας σοβαρευτούμε…σε τελευταία ανάλυση, ο Δήμαρχος Αθηναίων δεν έπραξε τίποτε άλλο από το αυτονόητο και από αυτό που επιτάσσει το σύνταγμα και οι διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα και που απαγορεύουν τις ρατσιστικές διακρίσεις από δημόσιους φορείς, άρα και κόμματα .
Πολλές φορές σκέφτομαι, πως ίσως, όλη αυτή η σχιζοφρένεια, ενδεχομένως να οφείλεται και στο γεγονός,ότι έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς σημαίνει φασισμός, τι ακριβώς σημαίνει στέρηση βασικών δικαιωμάτων…
Έτσι μπορεί με ευκολία ο καθένας από μας, να πετάει την αμπελοφιλοσοφία του, χωρίς ίσως να αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς λέμε και τις επιπτώσεις μπορεί να έχουν τα λεγόμενα μας .
Με την αφορμή λοιπόν των τριάντα εννέα χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αλλά και των κατάπτυστων αυτών συσσιτίων από ένα τσούρμο φασίστες και για να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει φασισμός, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία μέσα από την ίδια μου την οικογένεια, όπως μου την έχουν διηγηθεί…
Το 1967 λοιπόν ο θείος μου, αδελφός της μητέρας μου, ήταν «υπό κράτηση» στην Μπουμπουλίνας, τρωγονταςκάθε μέρα ξύλο.
Όταν η Γιαγιά μου πήγε να τον επισκεφθεί ,την ρώτησαν… σε ποιον πας εσύ μωρή… στο γιο μου… λέει…. το γιο σου ε; το κομμούνι; της ρίχνουν μια κλωτσιά και πέφτειαπό τις σκάλες μαζί με τα φαγητά, που είχε φέρει για τον γιο της .
Η υγεία του θείου μου, είχε κλονιστεί σοβαρά από ταβασανιστήρια,γιατί αρνούνταν να υπογράψει την περίφημη«δήλωση μετάνοιας».
Προκειμένου λοιπόν να τον πείσουν να υπογράψει, του είπαν ότι η γιαγιά μου είναι στο νοσοκομείο και πεθαίνει και πως αν υπέγραφε θα τον άφηναν να τη δει .
Εκείνος αρνήθηκε με αποτέλεσμα να υποστεί το βασανιστήριο της φάλαγγας και ενώ είχε αποφασιστεί να τον στείλουν στη Μακρόνησο ειδοποίησαν την οικογένεια του να πάει να τον πάρει γιατί η υγεία του ήταν σε πολύ κακή κατάσταση .
Η γιαγιά μου με τον αδελφό της λοιπόν-ο παππούς μου, αξιωματικός του στρατού στην Μυτιλήνη τότε- πήγαν να τον παραλάβουν αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει, έτσι τον έβαλαν μέσα σε μια χακί κουβέρτα, σαν δέμα δηλαδή,και τον έφεραν στο σπίτι.
Το πρώτο πράγμα που ζήτησε, ήταν ένα μπάνιο μακαθώς τον έβαλαν στην μπανιέρα, έλιωσαν τα χτυπήματα στο κεφάλι, απ το ζεστό νερό…. του είχαν ξεριζώσει τα μαλλιά και η μπανιέρα, γέμισε αίματα….
Τρεις μήνες μετά, περπάτησε κουτσαίνοντας για πρώτη φορά και βεβαίως, μέχρι την πτώση της χούντας, αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, μέχρι που συνελήφθη μετά τα επεισόδια του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης και μεταφέρθηκε στις γνωστές φυλακές του Γεντι Κουλε .
Ποτέ δεν θέλησε να μιλήσει γι αυτά , γιατί η σεμνότητα ενός πραγματικού αγωνιστή, δεν του το επέτρεψε, όπως επίσης, πως ποτέ δεν εκταμίευσε αυτή την περίοδο της ζωής του γι αργότερα, όπως εκατοντάδες άλλοι έκαναν.
Και εγώ τώρα αναρωτιέμαι…. άραγε όλοι εκείνοι που επιμένουν ότι, «μια χούντα μας χρειάζεται» και αρνούνται τα βασανιστήρια κ τους θανάτους της εποχής, έχουν επίγνωσή των λεγόμενων τους;
Όλοι εκείνοι οι ανεγκέφαλοι, που υπερασπίζονται τάχα μου τα… «δικαιώματα» της Χρυσής Αυγής, αλλά και ένα μέρος των ψηφοφόρων που την επέλεξε και συνεχίζει να την υποστηρίζει, ξέρουν ακριβώς τι κάνουν ;
Από την άλλη, όλοι εκείνοι, που με ευκολία φωνάζουν ότι«η χούντα δεν τέλειωσε το 1973», καλλιεργώνταςεμφυλιοπολεμικό κλίμα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, ή έχουν ξεχάσει ή δεν έχουν διαβάσει ιστορία ή απλώς παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι σε βάρος των θεμελίων της ίδιας της Δημοκρατίας επενδύοντας σε φτηνόλαϊκισμό, για μικροπολιτικούς λόγους
Τους πρώτους αισθάνομαι ότι πρέπει να τους πολεμήσω με κάθε μέσο… τους δευτέρους… απλώς τους οικτίρω.