Η συνδήλωση παραπάνω δεν υποδηλοί ούτε δειλιάζει. Ευθεία παραπομπή στο φίλμ τού Θόδωρου Αγγελόπουλου είναι. Χρειάζονται διευκρινίσεις. Το ζήτημα Λιγνάδη είναι πολιτικό. Δεν είμαι ο πρώτος, βεβαιότατα, θιασώτης αυτής της άποψης. Ούτε είναι η πρώτη φορά που φέρνω σε παραλληλισμό την εύγλωττη ελληνική φιλμογραφία.

            Να το πάρει το ποτάμι: ας κλείσει, εδώ και τώρα το Υπουργείο Πολιτισμού. Σε τι χρησιμεύει; Σε δημοκρατική πολιτεία ζούμε, τον πλουραλισμό υποτίθεται πως οφείλουμε να προάγουμε. Δε θα επιχειρηματολογήσω. Το έχει κάνει ο καλύτερος. Ο Μάνος Χατζιδάκις. Χρόνια Πολλά τώρα άλλωστε.

            Υπάρχουν καθύλην υπουργεία: παιδείας, τουρισμού, ανάπτυξης (εδώ επίσης η μπαλοθιά ενδιαφέροντος της Όλγας Κεφαλογιάννη). Και για τους εθνικούς φορείς πολιτισμού, που αυτοί δεν πρέπει να κλείσουν, ούτε πρέπει να χάσουν τη δημόσια χρηματοδότηση και στήριξη, τι απλούστερο και δημοκρατικότερο, σήμερα, έτος 7.529 από κτίσεως κόσμου (ήτοι ΑΒ 5.781, ισραηλιτικό,  2.021 μ.Χ., έτος Εγίρας 1.442, 2.052 από τη ναυμαχία στο Άκτιο):

            Να θεσμισθεί ανεξάρτητη αρχή επιβλεπόμενη από τη Βουλή τών Ελλήνων, η οποία θα αναλάβει τα κρατικά θέατρα, ωδεία κ.τ.τ. Μετά είναι τα δύσκολα: να έλθουμε αντιμέτωποι με το βίαιο και θρασύδειλον εαυτό μας.