—του Γιώργου Τσακνιά—

Οι «Επιτροπές Στήριξης του Κυβερνητικού Έργου», που εμφανίζονται από τις πρώτες μέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σχολιάστηκαν ήδη. Επιεικώς γελοία ιδέα· σωστά επισημάνθηκε ότι, χωρίς επιείκεια, τη λες και επικίνδυνη. Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει «λαϊκές επιτροπές».

Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι η ιδέα αυτή, είτε γελοία την πεις είτε επικίνδυνη (είτε και τα δύο), ταιριάζει απόλυτα στην παρούσα συγκυβέρνηση. Εκφράζει το κοινό της: όχι τους αριστερούς, όχι δηλαδή τα «παραδοσιακά» μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως ούτε ακριβώς τους φανατικούς καμένους, αλλά το εθνολαϊκιστικό κοινό υποσύνολο της μάζας των ψηφοφόρων, όσες και όσους ψήφισαν με τη θολή ελπίδα ακριβώς μιας τέτοιας πατριωτικής συγκυβέρνησης ενάντια στην υποτέλεια γενικώς. Και δεν ψήφισαν τυχαία: ο νυν πρωθυπουργός έκανε συνειδητή κατάχρηση των όρων αυτών —πατρίδα και υποτέλεια— προεκλογικά. Πρόκειται για τους πολίτες που ως επωδό έχουν το «και να πτωχεύσουμε δεν με νοιάζει». Πρόκειται ακριβώς για τους ίδιους ανθρώπους που, εάν χρεοκοπήσει η χώρα —αν χρεοκοπήσει κανονικά, με το νόμο, αν με αυτούς τους όρους και σε αυτές τις συνθήκες γυρίσει σε εθνικό νόμισμα (προφανώς το απεύχομαι, επίσης δεν νομίζω ότι θα συμβεί)—, θα είναι οι πρώτοι και καλύτεροι —μόλις καταλάβουν ότι η «αξιοπρέπεια» δεν τρώγεται, δηλαδή πολύ γρήγορα— που θα ξαναβγούν στους δρόμους, «μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή» κ.λπ. Ο επιβάτης του ελικοπτέρου θα είναι πλέον άλλος, οι διώκτες του όμως θα είναι οι ίδιοι.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο dim/art