Φαινόταν μέρες πριν ότι κάτι πάει να γίνει…Όχι ο Γκρατσιος εδώ στη Θεσσαλονίκη θα έκανε κίνηση κατά του Ιωαννίδη…
Όχι η Ντόυτσε Βέλε μας προετοίμαζε πανηγυρικά…
Στην κουζίνα, μικρή εταζέρα στο ενάμισο μετρό κι απάνω, το μεγάλο ράδιο με την ειδική κεραία, δήθεν πινάκας ζωγραφικής από μπροστά…
Όρθιοι μπροστά στο ράδιο να κλαίμε οικογενειακώς…
Δεν είχα ξαναδεί έτσι τον πατέρα μου… Δεν είχα ξανακούσει όμως και στη ζωή μου τέτοιο λόγο ενθάρρυνσης, τέτοιο λόγο πατριωτικό…
Θεωρούσα το κλάμα γυναικουλίστικο…κι όμως ήταν τόσο λυτρωτικό…
Πηρά το τριανταένα και κατέβηκα στην Αριστοτέλους, βρεθήκαμε στο Ολύμπιον και καθόμασταν γύρω από δυο τραπέζια…
Ήμουν γαληνεμένος κι ενθουσιασμένος… Καθόμασταν δίπλα δίπλα με το Θωμά…
Δική του ήταν η απόφαση και το παράγγελμα ξεκινάμε… Σηκωθήκαμε, κλείσαμε τη Μητροπόλεως φωνάζοντας, κάτω η χούντα των συνταγματαρχών και γίναμε ξαφνικά πολλοί και μετά περισσότεροι…
Πήραμε το δρόμο και τραβήξαμε προς τα πέρα…
Περάσαμε τον Πύργο και φτάσαμε στην Βασιλέως Γεωργίου…Συνεχίσαμε να περπατάμε ουρλιάζοντας, πανηγυρίζοντας, μέχρι τη Μπότσαρη και πίσω χιλιάδες κόσμου που πανηγύριζε…
Σάμπως είχαμε ξανακάνει διαδήλωση, περπατητή;;;
Να φωνάζουμε ξέραμε, τους ρυθμούς και τα συνθήματα τα είχαμε δοκιμάσει κάποιους μήνες πιο πριν…αλλά τόση ελευθερία πια…
Και τότε ξαναρχίσαμε να τραγουδάμε περπατώντας κι ήταν κόσμος πολύς στα μπαλκόνια και στα πεζοδρόμια κι ήταν κι ανθρώποι που κλαίγανε γελώντας…
Κι η ώρα ητανε αργά και συνεχίζαμε…
Ναι το θυμάμαι κι αισθάνομαι ήσυχος, ξεφτιλισμένη κυρία Κωνσταντοπούλου, που μας απειλείς με τη χούντα, που θέλεις να ξαναφέρεις… Γιατί αυτό είναι το όνειρο σου…
Άκουσε όμως, ανόητη κακομαθημένη και αγενέστατη, μαυραγορίτισσα συναισθημάτων και ιδεών, εμείς θα είμαστε μπροστά σου…πες και στα τσόλια που σε ακολουθούνε και τα φλώρια της δεκάρας, ότι θα μας βρείτε ξανά μπροστά σας…
Μπορεί εξηντάρηδες, αλλά δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω και ξέρουμε να αντιμετωπίζουμε χούντες και φασισμό…