Πεθαίνω
γνωρίζοντας λιγότερα
απ’όσα ήξερα
όταν γεννήθηκα

Χρίστος Παπαγεωργίου, Περιττά κιλά

Έχοντας ήδη εισέλθει στο (σωτήριον έτος;) 2023 κι ενώ όλοι πρέπει να κάνουμε έναν απολογισμό, πιστώνοντας και χρεώνοντας πράξεις και παραλείψεις στους εκάστοτε κυβερνώντες, στους πολιτικούς ηγέτες και στα μέλη της πνευματικής ελίτ της χώρας, προέκυψε η τραγωδία των Τεμπών κι άλλαξε τις ιεραρχήσεις.

Δεν θ’αναφερθώ στα ειδικά αίτια και στους διαχρονικά υπεύθυνους. Θα αρκεστώ να υπογραμμίσω κάποιες γενικού χαρακτήρα αντιλήψεις/συμπεριφορές προσώπων του δημόσιου βίου που μοιάζουν εγγενώς παθογενείς και που κατά τη γνώμη μου συνιστούν βραδυφλεγείς βόμβες με θανατηφόρα αποτελέσματα. 

Εξακολουθώ να μη θέλω να πιστέψω ότι ακόμα και σήμερα ορισμένοι πολιτικοί (δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί) εκλαμβάνουν την παρουσία και την εκλογή τους ως έργο της Θείας ή Μαρξικής βούλησης και ότι κάποια θαυματουργική δύναμη τους δια-σώζει πάντοτε από τις κατα-στροφές (του κόμματος ή και της χώρας), όσα ανομήματα κι αν οι ίδιοι πράττουν.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχουν τόσο υπο-κριτές πολιτικοί των ανώτερων κομματικών τους επιτελείων, οι οποίοι επικαλούνται παραβιάσεις του Κράτους δικαίου, χωρίς να κάνουν οποιαδήποτε (αυτοκριτική) αναφορά σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν κυβερνούσε το κόμμα τους.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι προβαίνουν σε δηλώσεις ακαδημαϊκοί-διανοούμενοι, με τις οποίες  καταγγέλλουν (και ορθώς) τις υποκλοπές, αλλά ξεχνάνε να μιλήσουν για  ίδιες πρακτικές των ετών άλλης διακυβέρνησης.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι κυκλοφορούν τόσο ιδεοληπτικοί παραμορφωτικοί καθρέφτες στην πολιτική ζωή, ώστε οι περισσότεροι ν’ αντικρίζουν στο γυαλί το πρόσωπο των άλλων κι όχι το δικό τους.

Προφανώς, κάτι περίεργο πρέπει να συμβαίνει, δεδομένου ότι άπαντες αντιλαμβάνονται πως με αυτή τη διπροσωπία ευτελίζεται στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα και διευρύνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας σε αυτό.

Ίσως, θα βρούμε κάποια ψήγματα ερμηνείας του φαινομένου αν το προσεγγίσουμε, όχι με βάση τις αρχές της λογικής, αλλά με γνώμονα τις συγκυριακές σκοπιμότητες κάθε κόμματος.

"Αλήθεια" λογίζεται ό,τι το Ιερατείο θεωρεί πως κάθε φορά ισχύει, αφού οι αντίπαλοι, ως προαιώνιοι "κακοί", εκπροσωπούν  εσαεί το σκοτάδι, το ψέμα και το άδικο.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα έκαστος χώρος διαθέτει τον δικό του αξιακό/ιδεαολογικό κώδικα (sic) και με βάση αυτόν εξηγεί τα γεγονότα. Ούτε οι αριθμοί, ούτε τα εμπειρικά δεδομένα, ούτε οι διαψεύσεις/ήττες έχουν τόση σημασία. Το παν είναι η συνεπής εφαρμογή του ερμηνευτικού εργαλείου που είναι το μόνο το οποίο μπορεί να "προφητεύσει" το ιστορικοπολιτικό προτσές. Η (πολιτική) ηθική δεν μετράει τόσο, όσο τα κομματικά οφέλη. Η (πολιτική) ορθότητα υποχωρεί προ της μονοδρομικής κομματικής αλήθειας.

Από την άλλη μολονότι ο neo homo byzantinus των σύγχρονων Αυλών συνήθως αποδεικνύεται κατώτερος ακόμα και των δικών του προσδοκιών κι εξαγγελιών, πολλοί αρχομανείς ,περιβαλλόμενοι από παρακοιμώμενους κόλακες, ηδονίζονται τόσο με την εξουσία, ώστε να υπερβαίνουν το μέτρο και να εισέρχονται στο μαύρο πεδίο της διαφθοράς.

Επιβουλεύονται τους πάντες, εκβαρβαρίζουν το δημόσιο βίο και συμμαχώντας με ετερόκλιτα στοιχεία διαφόρων αποχρ(ε)ώσεων, χάνουν κάθε αίσθηση αμνησικακίας και μετριοπάθειας. Νομίζουν ότι αν οικειοποιηθούν τα σύμβολα των πραγματικών ηγετών θα καταστούν δημοφιλείς (ίσως και θεοφιλείς;). Η ένταξη στο πολιτικό(;) γένος των αγενών, των αλαζόνων, των υβριστών, των συκοφαντών δεν είναι τόσο δύσκολη υπόθεση για τους πρωτοσπαθάριους των μονομαχιών στο Καπιτώλιο.

Δεν γνωρίζω αν το 2023, πέραν των εκλογικών αποτελεσμάτων, ίσως και πριν από αυτά λόγω του δυστυχήματος, μας επιφυλάσσει κάποιες θετικές θεσμικές εκπλήξεις. Θεωρώ όμως ιδιαίτερα δύσκολο  να ανατραπεί (αν πράγματι κάποιο κόμμα ειλικρινά το επιθυμεί) το μεταπολιτευτικό σύνδρομο του "όλα επιτρέπονται, όλα συμψηφίζονται, όλα συγχωρούνται" (ίσως και "όλα παραγράφονται").

Όσο θα κινούμαστε, ως Πολιτεία και ως Κοινωνία, σε αυτόν τον άξονα, κάθε χρόνο θα πηγαίνουμε προς τα πίσω...

ΥΓ. "Το παρόν κατακερματίζεται σε χιλιάδες γυάλινα κομμάτια
καθώς το αύριο απομακρύνεται
και χάνεται πίσω από τον ορίζοντα"

(Ευσταθία Τσίγκανου, Η αφή του κόσμου)

*