Η  Πολιτική Επιστήμη ορίζει αδρομερώς το πολιτισμικό τραύμα ως  την συνισταμένη μιας σειράς πολιτικών επεισοδίων μείζονος σημασίας  , που υπερβαίνουν την ατομικότητα οπότε μιλάμε για ομάδα ή κοινωνία , παρουσιάζουν δε μια διάρκεια επώασης , σχηματισμού , εκδήλωσης.

Υπό αυτή την αυστηρή τοπολογία τα περίπου πέντε χρόνια της συγκροτημένης  εθνολαϊκιστικής  διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν συνιστούν τραύμα , καθώς απουσιάζει η διαγενεακή χρονικότητα. Αν όμως υποστασιοποιηθεί ετούτη η πενταετία ως το τέλος της εγγεγραμένης  συνείδησης του Διχασμού και τελικώς του Εμφυλίου 1945 – 1949 , τότε ναι υπήρξε μια ίσως  ( ; )  οριακή φάση του τραύματος του Εμφυλίου , καθώς μισοσυνειδητά  φορέθηκε το δίλημμα :  ΄΄ Εμείς ή Αυτοί ΄΄. Το αν η πενταετία 15 – 19 αυτονομηθεί ως καθαρό νέο πολιτισμικό τραύμα θα φανεί στην διάρκεια των επομένων χρόνων και στην επιρροή των τωρινών πληγών τουλάχιστον σε μια γενιά πέραν της σημερινής .

Ωστόσο αυτό που μπορεί ασφαλώς να καταγραφεί είναι ακριβώς το τέλος της  καλλιεργημένης αυταπάτης . Τα κωμικά της αυταπάτης – που έχει όλα τα κλασσικά των φαντασιωτικών αυταπατών – περίγράφεται τόσο κωμικά δηλαδή δραματικά , από τις αντιδράσεις στελεχών του παρολίγον φονικού πρώτου 6μήνου , με την αφορμή της προβολής της ταινίας του Γαβρά.

Δεν νομίζω – κι εσείς υποθέτω – πως υπήρξε μεγαλύτερος στυλοβάτης του εγχειρήματος Βαρουφάκη από την Ζωή Κωνσταντοπούλου . Και όμως ισχυρίζεται τώρα πως ο Βαρουφάκης περίπου επρόδωσε από κοινού με τους άλλους πλην αυτής. Θυμάστε βέβαια το σαδιστικό διαταραγμένο θυμικό της  στην διάρκεια των συνεδριάσεων τότε , που αυτές ξεκίναγαν  στις 1π.μ και τέλειωναν στις 11 μ.μ. Ο Γαβράς στο μεταξύ δηλώνει πως έχει ακούσει όλες τις παράνομες ηχογραφήσεις – που οι άτιμες μιλάνε για δάνεια και προθεσμίες κι όχι για το Ελληνικό κλέος – , ενώ ο σταρ της εποχής του τότε και του trach τώρα λέει πως τον πρόδωσαν όλοι , περπατώντας με την κομψή εμφάνιση στους διαδρόμους του Φεστιβάλ Βενετίας . Στο μεταξύ ο άλλος κορυφαίος του χορού της εποχής του οποίου το σχέδιο ήταν πιο πρωτόγονο από τον Βαρουφάκη , ο Π.Λαφαζάνης – που επιπλέον λέει πως τον παρακολουθούσε η ΕΥΠ του Ρουμπάτη – δηλώνει πως προδώθηκε απόλους , τότε λίγο μετά τα ρούβλια του Πούτιν που τον φαντασίωνε ως Λένιν ή μάλλον Στάλιν …ίσως λόγω του τελευταίου γράμματος ν μικρόν. Ενώ ο καλύτερος ΥΠΕΘΑ Π.Καμμένος αλληλοκατηγορείται με τον καλύτερο ΥΠΕΞ Ν.Κοτζιά με κέλυφος τις Πρέσπες και τα βλήματα , αλλά με ουσιαστικό περιεχόμενο υπό το κέλυφος κάτι που προσώρας μόνον αυτοί γνωρίζουν.

Το γύρισμα της στιγμής το καλοκαίρι του 15  δεν φάνηκε ικανό να κλείσει στα επόμενα χρόνια τις χαρακιές , που πονάνε και τώρα όταν τις ακουμπάς καθώς ήταν η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΠΛΟΦΑ  . Και πονάνε φυσικά γιατί επιχειρήθηκε η ίασή τους με απροθυμία κομπογιαννίτη υπό το δέλεαρ μιας  πολύ-πολύχρονης παραμονής στους ιμάντες της Εξουσίας. Ο νους πάει έτσι απλά στους ταλαίπωρους του Μπούλγκες το 45 – 46 , που κατηγορούσαν για τα δεινά τους μόνον τους άλλους συντρόφους τους λές κι ο κόσμος όλος ήταν ο μακρόκοσμος της  ελληνικής εκδοχής και ερμηνείας του Σταλινισμού . Κι όταν έπρεπε να εγκαλέσουν τους κατοχικούς δωσιλόγους , εσωκομματικοί εχθροί κι αντίπαλοι ενώνονταν για λίγο  ωσότου να ξαναχωρίσουν αναμεταξύ τους φονικά εντός του Σύμπαντός που όμως ήταν το μόνο που θεωρούσαν αληθινό .

Έχουμε λοιπόν  μια από τις τελευταίες πράξεις αληθοφάνειας ή και νεκροφάνειας του Εμφυλίου , με επικαιροποιημένα χαρακτηριστικά υπό το προστατευτικό φαντασιωτικό  περίβλημα  μιάς – εκ προοιμίου – χρεοκοπημένης αυταπάτης.

Και πως θα γίνουν θα μου πείτε οι συναινέσεις στα λίγα , τα μέγιστα , τα οριακά που θα απαιτήσουν οι καιροί ; Απαντώ : δεν θα γίνουν καθώς η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμβεί – αν συμβεί – στο διάβα αρκετών χρόνων και ίσως σε άλλη γενεά. Αυτό άλλωστε υποδηλώνουν τα καταθλιπτικά προσωπεία των ανθρώπων του μετά την απώλεια εξουσίας , προσωπεία που δεν συναντήσαμε σε κάνεναν από τους μείζονες ή ελάσσονες  ηγέτες κομμάτων , όταν έχαναν την διακυβέρνηση.

Η μόνη ίσως αποσταλινοποιητική δράση που πράττουν είναι να ενσωματώνουν νέους ή γηραιούς καιροσκόπους είτε να ανακαλούν σε πρώτους ρόλους  συνταξιούχους μηδέποτε εργασθέντες – λές και βρέθηκε το πολιτικό Βιάγκρα – που ποτέ δεν θα καταδέχονταν να περνούν την ώρα τους στα ΚΑΠΗ των ασήμων.

Εκλεκτοί άνθρωποι του νου , της πολιτικής ή και των δύο τοποθετήκαν ευσύνοπτα στην παρουσίαση του πολύ καλού βιβλίου του Γ.Βούλγαρη  πως  άλλο οι κίνδυνοι στην προσπάθεια ενίσχυσης και επικαιροποίησης της κανονικότητας και άλλο το μάρς της κανονικότητας , που ήδη δοκιμάζεται κατά κανόνα ελπιδοφόρα από τις 8 Ιουλίου . Ο Κ.Σημίτης , ο Ευ.Βενιζέλος , ο Γ.Βούλγαρης  μα θα ανέφερα και τον Τ.Γιαννίτση με την Άννα Διαμαντοπούλου σε άλλες τωρινές παρεμβάσεις .

Ο Κ.Μητσοτάκης που κληρώθηκε να είναι παρών την ώρα που ένα άλλο τρένο – κανονικό – περνούσε θα πρέπει να μην αρκείται στις μικρές ή μεγαλύτερες επιτυχίες του , να λαμβάνει υπόψιν τις αναπόφευκτες αστοχίες του ….ευτυχώς περιορισμένης έκτασης και επίπτωσης ….και να οργανώνεται για τις κρίσεις που αναπόφευκτα θα του προκύψουν  λίγο πολύ από τα μέσα του φθινοπώρου , που ήδη διανύουμε.

Ποιος να φαντάζονταν πως ο Κων/νος Καραμανλής θα έβγαζε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ για κάποιους μήνες , ποιος να φαντάζονταν το Σισμίκ το 87 ή τα Ίμια της – δυό ημερών – διακυβέρνησης του Κ.Σημίτη.

Οι βραδυφλεγείς βόμβες στους Θεσμούς δεν είναι βέβαιο πως θα επιλυθούν –και μόνον – με την Αναθεώρηση και τον Εκλογικό Νόμο καθώς ελλοχεύουν ιδιοτέλειες μικρότερων κομμάτων. Τότε ίσως χρειαστούν αποφάσεις που τώρα ακούγονται τρελλές. Για φανταστείτε να ρισκάρουμε μια μέση κανονικότητα και τις προοικονομούμενες  θετικές ειδήσεις  στην Οικονομία – εντός του πλαισίου της αβέβαιης Ε.Ε. – με την απλή αναλογική που ήδη πλήττει τις διοικήσεις των Ο.Τ.Α. και την οποία ψιθυριστά απορρίπτουν πιά και κάποια νουνεχή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η κανονικότητα θέλει δουλεμένα πράγματα , ρεφλέξ στους κινδύνους της Γεωπολιτικής και της Ισχύος , συνεχή επανεπικαιροποίηση των στόχων…ταχύτητα ναι , κεκτημένη ταχύτητα όχι.

Αποκεί και μετά και στον βαθμό , που η επούλωση του πολιτισμικού τραύματος που περιέγραψα στην αρχή ιαίνεται με την ελάχιστη συναίνεση , την χαρά των ανθρώπων για τις αυξανόμενες δουλειές , τις επιτυχείς μετά-Νεωτερικές ώριμες θεσμικές και κοινοβουλετικές παρεμβάσεις το τοπίο θα τροποποιείται προς όφελος και της Πολιτικής . Γιατί σήμερα το κομματικό τοπίο είναι αυτό και λειτουργεί έτσι , αύριο θα χρειαστούν εφεδρείες …είναι σαν κι έμάς …σήμερα έχουμε δυό ρυτίδες , αύριο τέσσερις και μεθαύριο πενήντα. Οι κρίσεις ομαδοποιούν υποκείμενα , διευρύνουν όρια , επικαιροποιούν αντιλήψεις , δημιουργούν απρόσμενες ωσμώσεις και ανεξιχνίαστους διαχωρισμούς.

Κι αυτή η κανονικότητα θα υφάνει τον ιστό της επούλωσης του πολιτισμικού τραύματος , παλιού ή πρόσφατου , σιγά σιγά  μιας και η αυταπάτη έγινε αντιληπτή.

Είναι σαν την Αιώνια Επιστροφή του Νίτσε.