Έχουμε το μυαλό μας σε άλλα. Σ’ εκείνα που μας απασχολούν κάθε μέρα και περιστρέφονται γύρω από την χιλιοειπωμένη κρίση τής οικονομίας και του πολιτικού-κομματικού ανταγωνισμού, αλλά ξαναθυμηθήκαμε εκείνες τις… λυτρωτικές μέρες τού 2004, στις 4 Ιουλίου, που ο Θεός (του ποδοσφαίρου) υπέστη βραχυκύκλωμα, έχασε προς στιγμή την «πανταχού παρουσία Του», ξεχάστηκε, αφαιρέθηκε, ολιγώρησε, και μέσα στην αναμπουμπούλα, Του… ξέφυγε το τρόπαιο του Euro! Η Εθνική μας Ποδοσφαίρου πήρε το Πανευρωπαϊκό κύπελλο, σαρώνοντας τους Γίγαντες (Γαλλία, Τσεχία, Δανία, Πορτογαλία κλπ). Ακόμα και τώρα, δεκατρία χρόνια μετά, μοιάζει με όνειρο…
A, μην το ξεχάσω, λίγες μέρες πριν, γιορτάσαμε και τη μεγαλειώδη νίκη της Εθνικής Μπάσκετ των Νίκου Γκάλη, Γιαννάκη και των άλλων «παιδιών» του 1987 στο Γιουρομπάσκετ! Ε ρε γλέντια!!!
Ετούτες όμως τις μέρες, διαβάζοντας τα επετειακά άρθρα για εκείνον τον αναπάντεχο ποδοσφαιρικό θρίαμβο του 2004, αντί να χαρώ, όπως θα ήταν το αυτονόητο, θλίβομαι για την παραδοχή πως το άθλημα ποδόσφαιρο, αντί να πάει μπροστά και να υποστηριχτεί από τους θεσμούς και τις αθλητικές ηγεσίες της χώρας μας, εγκαταλείφθηκε και πνίγηκε μέσα στον βάλτο που δημιουργήθηκε από τους τυχάρπαστους, τους ακατάλληλους διοικητικούς, την ζοφερή «ανάπτυξη» των ΠΑΕ, τις παντός είδους συναλλαγές, την παντοκρατορία των νταβατζήδων, την αναίτια κυριακάτικη βία και την επακόλουθη απομάκρυνση των οικογενειών από το θέαμα της μπάλας, αγορές παικτών αμφιβόλου ποιότητας και ποσά που συχνά διακινούνται στην σφαίρα τού μαύρου χρήματος, τα στημένα ματς, τις «παράγκες», τον στοιχηματικό… οίστρο που παρασύρει την κοινωνία, τις άφραγκες και ανοργάνωτες αθλητικές Ομοσπονδίες, τον πλουτισμό ημετέρων και τόσα άλλα νοσηρά, ποικίλα και σκοτεινά…
Όλα αυτά εκφράζονται και… αισθητικά, αρκεί να δεις, να ακούσεις, να νιώσεις την ατμόσφαιρα που εκπέμπει ο χώρος τού ποδοσφαίρου, ο οποίος επιπλέον έχει σχηματίσει κι ένα περίεργο «είδος» «μάγκα» νεοέλληνα, με ιδιαίτερη εκφορά ιδιωματικής ελληνικής γλώσσας και αντίστοιχη σωματική συμπεριφορά…
Το 2004 θα μπορούσε να λειτουργήσει και στη χώρα μας ως έναυσμα εξέλιξης και προόδου ενός από τα ωραιότερα λαϊκά σπορ τού κόσμου. Αντ’ αυτών, είδαμε (και βλέπουμε) κατάπτωση και απανωτά σκάνδαλα. Απαξίωση ομάδων, νοσηρά πρωταθλήματα, ρατσιστικά φαινόμενα, παρουσία φασιστικών στοιχείων στις εξέδρες, εξάπλωση του φόβου και της επικινδυνότητας, αλητείες μέσω ακόμα και τηλεοπτικών εκπομπών, δήθεν αθλητικών, μετάδοση μίσους και οπαδισμού, εγκατάλειψη κτηριακών εγκαταστάσεων και άλωσή τους από πάσης φύσεως ληστές μπουκαδόρους…
Πού είναι λοιπόν το σύμβολο τού 2004 και η λάμψη του; Ποια κληρονομιά και ποια παρακαταθήκη άφησε; Με ποιον τρόπο το… ποιοτικό επίπεδο τού Ελληνικού ποδοσφαίρου, που εκτίθεται στις εξέδρες και στις οθόνες μας, μπορεί να δικαιολογήσει την ένταξή του στο υπουργείο Α θ λ η τ ι σ μ ο ύ και Π ο λ ι τ ι σ μ ο ύ; Πώς δικαιολογείται η επί επτά συναπτά χρόνια και η ηγεμονία στο σύνολο σαράντα τεσσάρων (44) χρόνων Πρωταθλητή Ολυμπιακό; Λυπάμαι που προβάλλω μια τέτοια άποψη αλλά η σημερινή μορφή-ποιότητα-θέαμα-αποτέλεσμα-νοοτροπία-ανταγωνιστικότητα-ηθική, που απορρέει από το συγκεκριμένο άθλημα, το οποίο συγκαταλέγεται στα σπορ μεν, αλλά στα καθ’ ημάς έχει παραμορφωθεί απειλητικά, δεν του επιτρέπει να κατέχει περίοπτη θέση στον πολιτισμικό εκσυγχρονισμό και στην προσπάθεια για πρόοδο της χώρας.
Αναζητάμε όλοι να προσδιορίσουμε και να κατανοήσουμε τις ρίζες των προβλημάτων μας αλλά συγχρόνως να βρούμε και τις κατευθυντήριες δυνάμεις, για να ξεπεράσουμε τις επί μέρους κρίσεις ή παραμορφώσεις στις οποίες ο χρόνος και η ανοησία μάς οδηγούν, κλείνοντάς μας σε πολυποίκιλες παγίδες. Συχνά αναφερόμαστε στην ανάγκη υγιούς πολιτικού πολιτισμού, στις παράνομες συναλλαγές, στον ξαφνικό πλουτισμό, στην πολιτική ανηθικότητα και τις πελατειακές σχέσεις, στη σκοτεινή διαπλοκή, η οποία εξαπλώνεται συνεχώς, στα πάντα επίκαιρα νέα τζάκια που ορίζουν τη διαδρομή χρήματος σε νέους κατόχους, στην αναζήτηση αναγκαίων και π ρ α γ μ α τ ι κ ώ ν μεταρρυθμίσεων, σε μια σώφρονα πολιτική δίκαιης μοιρασιάς τού χρήματος, στις άγριες και συνεχείς περικοπές των συντάξεων, στην άγρια ληστεία των συνταξιοδοτικών Ταμείων από το Κράτος, κα.
Βρισκόμαστε σε εποχή που ΟΛΑ θα πρέπει να ανανεωθούν και να ανασυνταχθούν. Μέσα σ’ αυτά, ας δούμε και το Ποδόσφαιρο ως μια τέχνη των Σπορ, ζηλευτή στα Ευρωπαϊκά κράτη. Ένα Ελληνικό Ποδόσφαιρο, όπως έχει αφεθεί να εξελιχθεί (ή να… καταντήσει), με τόσες και τόσες εγγενείς αρρώστιες, δεν χρειάζεται να το προστατεύουμε, να το καλύπτουμε και με αυτό τον τρόπο να το ενισχύουμε και να κρύβουμε τα χάλια μας κάτω απ’ το χαλί, αλλά να τιμωρείται συνεχώς με σκληρές-σκληρότατες κυρώσεις, όταν και όποτε υπάρχει υποτροπή. Σκληρή, σκληρότατη πολιτική δηλαδή και όχι δόλιες νομικές προστασίες από κυκλώματα δικηγόρων συνεργαζόμενων με τις ΠΑΕ.
Το ποδοσφαιρικό… έπος του 2004, μην ξεχνάμε πως συνέπεσε με τους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν στη χώρα μας επιτυχώς. Ήταν μια σελίδα θριάμβου που πλέον δεν μπορούμε να την επικαλούμαστε, παρά μόνο ως παλαιό λάφυρο. Μια επίσκεψη όμως στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, θα μας πείσει για την εμφανή εγκατάλειψη… Εμείς, ένας λαός που τον ελκύουν οι δάφνες τού αρχαίου (και όχι μόνο) κάλλους και δόξας του παρελθόντος, δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να τρεφόμαστε (και να επαναπαυόμαστε) με τα περασμένα μεγαλεία. Φτάνει πια! Η χώρα έχει ανάγκη από νέες ανανεωτικές δυνάμεις πνευματικές, αθλητικές, τεχνολογικές, πολιτικές, επιστημονικές, καλλιτεχνικές κλπ.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, ως μη εξελισσόμενο στη σύγχρονη εποχή σπορ, ας ανακαλύψει επί τέλους τις αιτίες των πληγών και των κακοδαιμονιών του. Οι περισσότερες είναι εμφανείς. Οι θεσμικοί υπεύθυνοι και οι παράγοντες, ας βρουν τρόπους βελτίωσης και ας σεβαστούν την ποιότητα του θεάματος που προσφέρουν άλλες χώρες. Ας κατανοήσουν πως το ποδόσφαιρο είναι άθλημα συλλογικό, με πολλούς συμβολισμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον φίλαθλο.
Τα σύμβολα (όπως εκείνο του 2004) πρέπει να χρησιμεύουν μόνο για εκκίνηση, για δημιουργική μνήμη και όχι για πένθιμα εμβατήρια και μνημόσυνα…