—του Γιώργου Ζεβελάκη—

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005) και ο Γιώργος Ιωάννου (1927-1985) απαθανάτισαν μια μέρα της Κατοχής, τη 13-12-43. Το ποίημα του πρώτου είναι σαν μια σελίδα προσωπικού ημερολογίου. Υπάρχει κλίμα μοναξιάς και εγκατάλειψης. Η διάψευση των ελπίδων και η αγωνιώδης αναμονή ενός γράμματος που δεν έρχεται. Οι στίχοι γραμμένοι εν θερμώ δημοσιεύονται σχεδόν αμέσως. Για το επίμαχο γεγονός της ημέρας εκείνης έχουμε τη μαρτυρία του ποιητή στον Μίλτο Πολυβίου: «Την ημέρα εκείνη έμαθα ότι δεν θα ανέβαινα στο βουνό».

Η αφήγηση του Γιώργου Ιωάννου εστιάζεται στη «Σφαγή των Καλαβρύτων» από τους κατακτητές. Ο πεζογράφος της Σαρκοφάγου επισκέπτεται έπειτα από είκοσι έτη το νεκροταφείο της μαρτυρικής πόλης. Παρευρίσκεται τυχαία στην εκταφή ενός εκτελεσμένου, προκειμένου να γίνει η ανακομιδή των οστών του από τους συγγενείς. Στο κρανίο φέγγει η τρύπα από τη χαριστική βολή. Την ώρα της περισυλλογής διακόπτει «ένα μπουλούκι εγχώριοι τουρίστες» που εισβάλλει μέσα στον ιερό περίβολο. Εκφράζονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: διαρκής βουβός πόνος των συγγενών και επιπόλαιη αμεριμνησία των εκδρομέων.

Η συνέχεια στο dimartblog...