Αλήθεια 1: Οι μετακινήσεις πληθυσμών ή οργανωμένων ομάδων με σκοπό την αναζήτηση πλούτου ή καλύτερης τύχης είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, πολύ πριν την εμφάνιση του καπιταλισμού.
Αλήθεια 2: Στις μέρες μας τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η ευκολία των ταξιδιών αλλά και το διαδίκτυο επιτρέπουν τη σύγκριση της ζωής μεταξύ των ανθρώπων διαφορετικών χωρών και πολιτισμών.
Αλήθεια 3: Η πληροφορία ότι κάποιοι ζουν καλύτερα κάνει εκείνους που ζουν σε χώρες με χαμηλότερο επίπεδο να επιθυμούν να βρεθούν σε χώρες με υψηλότερο. Ο αναγκαστικός περιορισμός της εισόδου στις προηγμένες οικονομικά χώρες δημιουργεί την αγορά της παράνομης μετανάστευσης και τα υπερκέρδη των δικτύων των διακινητών.
Αλήθεια 4 : Το τραγικό ναυάγιο μας φέρνει αντιμέτωπους με την αδυναμία διαχείρισης της μαζικής επιθυμίας αναζήτησης μιας καλύτερης τυχης από τις αναπτυγμένες οικονομικά χώρες και ιδιαίτερα της ΕΕ. Αναζητείται κοινή στάση που να λειτουργεί και να την τηρούν όλοι.
Αλήθεια 5: Το πρόβλημα της παγκόσμιας ανισοκατανομής του πλούτου είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να καταγγείλουν τον κακό παγκόσμιο σύστημα αυτοί που από την ασφάλεια και την άνεση του συστήματος μέσα στο οποίο ζουν προτείνουν ένα άλλο κοινωνικό σύστημα και παραλλαγές του το οποίο όπου εφαρμόστηκε μόνο δεινά επέφερε.
Αλήθεια 6: Η άποψη ότι φταίνε οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών επειδή αυτές στο παρελθόν υπήρξαν αποικιοκρατικές ή κατακτητικές δυνάμεις είναι το κλειδί της αυτοενοχοποίησης του δυτικού ανθρώπου. Είναι σόφισμα να επικαλείσαι παλαιά ιστορικά γεγονότα για να πετύχεις την ηθική καταδίκη του δυτικού κόσμου.
Αλήθεια 7: Το open borders δηλαδή το άνοιγμα των συνόρων, όπως μερικοί αφελώς ζητάνε δεν θα έλυνε τα προβλήματα των ασθενέστερων αλλά θα οδηγούσε σε κατάρρευση και τις εύπορες κοινωνίες. Ό,τι γίνει πρέπει να γίνει συντονισμένα και με σχέδιο.
Αλήθεια 8: Οι πολίτες των προνομιούχων χωρών από τη μια ανησυχούν για την ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση, από την άλλη όμως όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις τραγικές συνέπειες του παγκόσμιου δουλεμπορίου, όπως ήταν το ναυάγιο, αισθάνονται αμήχανοι, αφού κανείς δεν μπορεί να πει αστους να πνιγούν.
Στην αντίφαση αυτοί πατάνε όσοι θέλουν να εμφανιστούν σαν κήρυκες μιας δικαιότερης κοινωνίας. Ήδη από χθες αρκετοί είναι αυτοί που εκφράζουν όχι την συντριβή τους για το ναυάγιο αλλά το θυμό τους για την αδυναμία του παγκόσμιου συστήματος να το αποτρέψει.
Αλήθεια 9: Γιατί θέλουν να μας πείσουν ότι φταίει η ελληνική πολιτεία. Από τη μια δεν κατηγορούν το Λιμενικό Σώμα το οποίο την ίδια ημέρα νότια της Κρήτης διέσωσε 82 λαθρομετανάστες, από την άλλη όμως αφήνουν συνεχώς υπονοούμενα για λάθος χειρισμούς στο ναυάγιο της Πύλου.
Αλήθεια 10: Ο διαχωρισμός της πολιτείας από τους απλούς πολίτες με έμφαση στις ευθύνες της πρώτης είναι ένα τέχνασμα ώστε με όπλο τα αισθήματα ενοχής να οδηγήσουν τον δεύτερο στην επιπόλαιη αποστασιοποίηση του από το πραγματικό πρόβλημα της μετανάστευσης και τις δύσκολες εφικτές λύσεις. Κι όλα αυτά για λόγους πολιτικού καιροσκοπισμού.
Αλήθεια 11: Η στοχοποίηση της Προέδρου της Δημοκρατίας με αναφορές στον φράκτη του Έβρου την στιγμή που βρισκόταν στην Καλαμάτα για να εκφράσει την θλίψη όλων των Ελλήνων για το τραγικό ναυάγιο δείχνει ότι ούτε τους θεσμούς σέβονται ούτε τους νεκρούς.
Αλήθεια 12 : Η υποκρισία αν μεν οφείλεται σε ιδεοληψία είναι βλαπτική αλλά διαχειρίσιμη, αν όμως οφείλεται σε δόλο είναι επικίνδυνη, γιατί δεν θα πάψει ποτέ να αναζητά τρόπους να ξαναεμφανιστεί μεταμφιεσμένη έως ότου πετύχει το σκοπό της.
Ακούστηκε την Παρασκευή 16 Ιουνίου στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στην ΕΡΑ 1