Η διαπραγμάτευση της πλατείας. Την Τετάρτη ο μισός Σύριζα καλεί το λαό σε συγκεντρώσεις στις πλατείες. «Για να πάρουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας. Για να γκρεμίσουμε τη λιτότητα». Όταν παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας την αφαιρούμε από τα χέρια κάποιων άλλων, αυτών που τη διεκπεραιώνουν μέχρι τώρα, δηλαδή από την κυβέρνηση της χώρας. Εναντίον τίνος είναι λοιπόν αυτές οι συγκεντρώσεις; Και η λιτότητα «γκρεμίζεται» με λεφτά. Τα οποία δεν έχουμε. Εκτός αν τυπώσουμε τα κατοχικά δικά μας. Για να καταλάβουν όλοι τι σημαίνει πραγματική «λιτότητα»… Είναι πια προφανές ότι καθώς τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, οι διαφορετικές επιδιώξεις αποκαλύπτονται. Οι πολιτικοί εκφραστές του λόμπι της δραχμής δεν έχουν κανένα σκοπό να καταλήξουν σε συμφωνία που θα κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη. Το αντίθετο. Τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται από τη χρεοκοπία. Αυτή η κυβέρνηση όπως είναι, ολόκληρη, είναι πολύ δύσκολο να καταλήξει σε μια ευρωπαϊκή συμφωνία και σχεδόν αδύνατον να την εφαρμόσει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ακολουθήσουν πολιτικές εξελίξεις.
Η αντιμνημονιακή λιτότητα. Γιατί και αυτή η κυβέρνηση ανακοινώνει σκληρά μέτρα; Η απάντηση της πενταετίας είναι, βέβαια, επειδή και αυτοί είναι γερμανοτσολιάδες, προδότες, μερκελιστές. Η απάντηση της πραγματικότητας είναι επειδή δεν έχει λεφτά. Γιατί η αντιμνημονιακή κυβέρνηση πρέπει να πάρει σκληρότερα μέτρα από την προηγούμενη, από το «μέιλ Χαρδούβελη»; Επειδή εντωμεταξύ, αυτό το μοιραίο πεντάμηνο η οικονομία πήγε χειρότερα από το 2014. Η μικρή ανάπτυξη έγινε στασιμότητα. Τα μικρά πλεονάσματα μετατράπηκαν σε ελλείμματα. Η ανεργία άρχισε πάλι να μεγαλώνει. Έτσι εκεί που οι άλλοι χρειάζονταν μέτρα για να έχουν πλεονάσματα και να αποπληρώνουν δάνεια, οι τωρινοί χρειάζονται περισσότερα μέτρα για να καλύψουν και τα ελλείμματα τα δικά τους. Η ύφεση αυτή, η καινούργια, είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα της νέας διακυβέρνησης. Το 2014 έκλεισε με όλους τους δείκτες της οικονομίας καλύτερους.
Το κόστος του λαϊκισμού. Αυτό το πεντάμηνο ήταν ένα ταχύρρυθμο πολιτικό φροντιστήριο για την ελληνική κοινωνία. Βλέπει πια στην πράξη πόσο εξωπραγματικά, πόσο άδικα ήταν όλα όσα άκουγε και πίστευε όλο αυτό το διάστημα. Όλοι οι μύθοι διαψεύστηκαν μέσα σε λίγους μήνες. Σκέψου, η κυβέρνηση προχωράει σε φορολογικά μέτρα που αναλογούν σε 2,5 ΕΝΦΙΑ. Και πριν λίγους μήνες η οικονομία μας ήταν σε μικρή ανάπτυξη, με πλεονάσματα. Σκέψου την κατάσταση του 2010. Όταν η οικονομία βρισκόταν σε ύφεση, όταν τα ελλείμματα έφταναν σε 24 δις το χρόνο και δεν μας δάνειζε ξαφνικά κανένας. Πόση περισσότερη «λιτότητα» χρειαζόταν το 2010. Κάποιοι πρέπει να ζητήσουν και κανένα συγγνώμη.
«Οι δανειστές μας απαιτούν». Κάθε δημοσιογράφος που επαναλαμβάνει αυτή την πρόταση, λέει ψέματα. Εμείς απαιτούμε λεφτά. Το ελληνικό κράτος δεν καταφέρνει 6 χρόνια τώρα να γυρίσει πλεονασματικό, να μη χρειάζεται δανεικά. Φέτος μάλιστα ξαναμπαίνει στα ελλείμματα. Άμα δεν έχεις να πληρώσεις, βάζεις φόρους ή κόβεις τα έξοδα. Εδώ είναι το κρυμμένο μυστικό. Δεν κόβουν τα έξοδα. Τα αυξάνουν. Μετά βάζουν φόρους. Γιατί οι ανάλγητοι δανειστές δεν μας δανείζουν κι άλλα για να πληρώνουμε τις επιτροπές της Ζωής.
Η σκληρή διαπραγμάτευση. Δεν υπάρχει καμία σκληρή, ούτε καν διαπραγμάτευση. Διαπραγμάτευση σημαίνει άλλες προτάσεις, άλλη πολιτική, υπέρ άλλων στρωμάτων. Στην περίπτωσή μας η επαιτεία εξελίσσεται απλώς σε επιθετική επαιτεία. Ζητάμε να χρηματοδοτήσει η Ευρώπη τα πρώτη-φορά-αριστερά ελλείμματα και, επειδή οι ανάλγητοι αρνούνται, μπαίνουν φόροι. Όπως συνέβαινε άλλωστε 5 χρόνια. Φόροι υπέρ των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, υπέρ των κρατικών μονοπωλίων, υπέρ των ευγενών ταμείων, υπέρ της κομματικής νομενκλατούρας. Χρεοκοπούμε για να διατηρήσουμε το πιο άδικο ασφαλιστικό σύστημα της Ευρώπης και για να γίνουν διευθύνοντες σύμβουλοι τα κομματικά στελέχη και του Σύριζα. Καμία διαπραγμάτευση, μόνο επικοινωνιακοί χειρισμοί στο εσωτερικό για να κρύψουν την ίδια πολιτική. Το «δεν θα αποδεχτούμε τα μέτρα» σημαίνει πληρώστε τα εσείς. Απλώς, η «αντιμνημονιακή» προπαγάνδα ήταν τόσο μακριά από την πραγματικότητα που κάνει τη στροφή επίφοβη για τη συνοχή της κυβέρνησης. Αυτό πληρώνουμε τώρα με την καθυστέρηση και την εκ νέου είσοδο της οικονομίας σε ύφεση.
Ο σοφός λαός. Ο πρώην φίλος και πρώην σύμμαχος του Νότου Ματέο Ρέντζι λέει ότι όποιος παρακολουθούσε προεκλογικά τον Αλέξη τώρα χαμογελάει. Μήπως δεν χαμογελάει όποιος παρακολουθεί αυτόν το «σοφό λαό»; Ο οποίος ψήφισε αυτή την κυβέρνηση για να σκίσει τα μνημόνια και τώρα την εκλιπαρεί να υπογράψει μια έστω και κακή συμφωνία αρκεί να μείνει η χώρα στην ευρωπαϊκή ζώνη και να αποφύγουμε τις περιπέτειες. Η ενηλικίωση κοστίζει και ο λαϊκισμός κοστίζει πάντα πολύ ακριβά. Εξακολουθούμε να πληρώνουμε τις αυταπάτες 5 χρόνων. Η ελληνική κοινωνία 5 χρόνια «αγοράζει» μόνο ό,τι της υπόσχεται επιστροφή στο παρελθόν, χωρίς κόπο και προσπάθεια.
Τα αντιμνημονιακά μνημόνια είναι τα χειρότερα. Γιατί ενώ έχουμε μια περήφανη ελληνική πολιτική τόσους μήνες τώρα, η κυβέρνηση αναγγέλλει νέα μέτρα; Γιατί τη λιτότητα δεν τη φέρνουν τα μνημόνια, όπως λέει η προπαγάνδα, αλλά η ελληνική πολιτική. Γιατί ζητάμε λεφτά από τους εταίρους; Γιατί οι αγορές μάς δανείζουν με επιτόκιο 29,04% και την Πορτογαλία με 0,04%. Γιατί κανείς δεν θέλει να επενδύσει; Γιατί διώχνουμε τους Καναδούς επενδυτές στα ορυχεία, γιατί «απαλλοτριώνουμε» σιγά-σιγά το Ελληνικό, το «Μονακό της παραλιακής», για να το κάνουν οι δήμοι σκουπιδότοπο, γιατί προσλαμβάνουμε πάλι κομματικούς στρατούς στο δημόσιο ως «εθελοντές» αμειβόμενους με οδοιπορικά, γιατί ιδρύουμε κρατικά τηλεοπτικά κανάλια προπαγάνδας. Την ώρα που λέμε ότι η χώρα αντιμετωπίζει ανθρωπιστική καταστροφή.
Ο πρωθυπουργός της χώρας προεκλογικά έλεγε «δεν χρειαζόμαστε χρήματα, αλλά χρόνο. Σε 6 μήνες η Ελλάδα θα είναι μια άλλη χώρα». Χρειαζόταν βέβαια χρήματα, αυτά ζητάει τώρα απεγνωσμένα. Όμως πέρασε και το μισό 2015 και η Ελλάδα δεν είναι μια άλλη χώρα. Είναι όχι απλώς η ίδια, αλλά η προπροηγούμενη. Όλους αυτούς τους μήνες έχεις ακούσει έστω ένα νέο πράγμα, κάτι που να μην είναι ήδη γνωστό από τους προηγούμενους; Αυτή η κυβέρνηση δεν ήρθε για να ανανεώσει το σύστημα, δυστυχώς, αλλά για να το διασώσει. Και το έδειξε από την αρχή, σηματοδότησε την παλινόρθωση κάνοντας συμβολικά κάποια πράγματα που δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει. Επανεκκίνησε τους εξοπλισμούς την ώρα που ακόμα και οι προηγούμενοι τους είχαν σταματήσει λόγω οικονομικής κρίσης. Επανέφερε τις στρατιωτικές παρελάσεις, οι οποίες είχαν καταργηθεί γιατί κόστιζαν 3-4 εκ. το χρόνο. Επανιδρύει τηλεοπτικά κανάλια κρατικής προπαγάνδας. Ακυρώνει όλες τις ιδιωτικοποιήσεις. Αμείβει με επιδόματα τους συνδικαλιστές. Τίποτα από αυτά δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει μια πρώτη-φορά-αριστερά κυβέρνηση η οποία ισχυριζόταν ότι αναλαμβάνει εν μέσω ανθρωπιστικής κρίσης. Το ότι τα έκανε, δείχνει ποιος είναι ο ρόλος που της επιφύλασσε το σύστημα.
«Αυτή η κυβέρνηση δεν θα ψηφίσει μνημόνια». Δεν έχει καν σημασία πώς βαφτίζονται οι συμφωνίες και οι τρόικες. Έχει ακυρωθεί έστω μια μείωση μισθών, μια μείωση συντάξεων, ένας φόρος της πενταετίας; Όχι απλώς ισχύουν όλοι αλλά τώρα προστίθενται οι νέοι αντιμνημονιακοί φόροι. Οι έκτακτες εισφορές, οι αυξήσεις ΦΠΑ. Η τωρινή κυβέρνηση είναι σαν να έχει ψηφίσει όλες τις προηγούμενες μειώσεις και να προσθέτει καινούργιες. Όλα τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα για ιθαγενείς. Το πολιτικό σύστημα, ολόκληρο, 6 χρόνια συνεχίζει την ίδια πρακτική. Με ψεύτικα διλήμματα και παραπειστικές μάχες, βάζει φόρους συνεχώς για να αποφύγει τις αλλαγές στο κόστος, την ποιότητα και το ρόλο του δημοσίου. Κι επειδή οι φόροι πια είναι αδύνατον να πληρωθούν από την κοινωνία, βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Η παρούσα κυβέρνηση είναι ακόμα πιο συντηρητική από τις προηγούμενες γι’ αυτό τα προβλήματα αυξάνονται και βρίσκεται εγκλωβισμένη. Ακόμη κι αν υπογραφεί κάποια συμφωνία, δεν υπάρχει κανείς να την εφαρμόσει, θα βασίζεται ξανά σε φόρους και θα είναι αδιέξοδη. Δύσκολες μέρες.