Στις 6 Αυγούστου 1976, το ερευνητικό πλοίο της Τουρκίας SISMIK 1 XORA , αποπειράται να περάσει τις σημαδούρες διαχωρισμού στο Αιγαίο. Δεν έφερε πολεμικό εξοπλισμό και οι Ένοπλες Δυνάμεις ενήργησαν γρήγορα και προληπτικά υπό τις πολιτικές οδηγίες του Ευ. Αβέρωφ. Στις 9 Αυγούστου ο τότε ΠΘ Κ. Καραμανλής , δίνει συνέντευξη τύπου στην οποία καταφέρεται προσεκτικά κατά της τουρκικής προκλητικότητας, απότοκο της πολιτικής Αττίλα. Επιχειρηματολογεί στην βάση του Διεθνούς Δικαίου και των προνοιών της Σ. Γενεύης. Οι Τούρκοι ανταπαντούν, παρότι στο μεταξύ το ΧΟΡΑ έχει απομακρυνθεί .
Ο Α. Παπανδρέου βρίσκεται στην Θράκη σε προγραμματισμένη περιοδεία. Συνομιλεί με τον ΠΘ, επιστρέφει στην Αθήνα και στις 12 Αυγούστου δίνει την δική του εκδοχή, αλλού ταιριαστή αλλού διάφορη με τα όσα είχε πεί ο Καραμανλής. Στους τρόπους αντιμετωπίσεως περιγράφει ακόμα και την βύθιση του ΧΟΡΑ υπό όρους και βέβαια ανάμεσα σε πολλά άλλα. Ανταλλάσσουν επιστολές με τον Αβέρωφ, μια συνήθεια που θα κρατηθεί ανάμεσά τους – με θρησκευτική ευλάβεια – ως το τέλος της ζωής του Αβέρωφ.
Οι εφημερίδες και τα άλλα υπάρχοντα ΜΜΕ σλογκανάρουν με τίτλο «ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΧΟΡΑ». Χρόνια μετά ο Α.Π. λέει πως επρόκειτο για συμφωνημένη επιθετική διπλωματία, που έπαιξαν από κοινού με τον ΠΘ. Το επιβεβαιώνουν εμμέσως πλην σαφώς ο Π. Κανελλόπουλος και ο Π. Μολυβιάτης. Το τι πραγματικά κουβεντιάστηκε μεταξύ των δύο ανδρών, το πήραν μαζί στον τάφο τους και οι δύο. Ήταν η κορυφαία – ή μάλλον από τις κορυφαίες – στιγμή συναίνεσης και επιχειρησιακού πολιτικού σχεδιασμού Άμυνας – Διπλωματίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Με μια μάλιστα υπενθύμιση, πως είναι οι καιροί όπου ο Κ.Καραμανλής χαρακτήριζε τον Α. Παπανδρέου «Αριστερά της Αριστεράς».
Όσα έγραψα πιο πάνω, τα κατέθεσα όχι μόνο ως ημεροχρολογιακή επέτειο του συμβάντος μα ως περίεργο δικό μου συνειρμό, αναφορικά με το πώς γίνεται μια δύσκολη πολιτική από δύσκολους ανθρώπους.
Στις 7 Αυγούστου 2018, τώρα που φτιάχνω αυτά τα λόγια, ο τωρινός ΠΘ ανέφερε πως ανέλαβε ευθύνες, που δεν του αναλογούν.
Με τόσους νεκρούς – καταλάβατε – φταίνε οι άλλοι. Ο Κ. Καραμανλής ανέλαβε παραλαμβάνοντας τον Αττίλα και ο Α. Παπανδρέου το 1976 δέχτηκε να παίξει τον ρόλο του κακού, όπως του υπεδείχθη από τον Καραμανλή…ναι τον σκληρό αντίπαλο .
Η δειλία και ο ψυχικός δωσιλογισμός είναι ανέκαθεν ίδιον ανθρώπων, που κατατέμνουν την πραγματικότητα , το παρελθόν και το αύριο κατά το δοκούν μιας απροσχημάτιστης δικής τους επιβιώσεως ερήμην των συνθηκών, ερήμην των γεγονότων για τα οποία άλλωστε και επελέγησαν.
Στην ουσία πρόκειται για στάση πολιτικής ζωής , που αποποιείται την καλή ή την κακή συνέχεια, τραβάει μια γραμμή – συνήθως διχοτόμο αυθαιρεσίας – , και ορίζει τον χρόνο ως καλό ή κακό.
Σε τέτοιες καιρικές συνθήκες το να είσαι λειψός, ουτιδανός, φοβιτσιάρης, οχυρωμένος πίσω από λεκτικούς τραμπουκισμούς ή από έφεδρες πρόχειρες δυνάμεις, που ετοιμάζονται να αποδείξουν το αναπόδεικτο δηλαδή την μεταφυσική ισχύ ενός κάποιου μετώπου, ας πούμε αντιδεξιού, αντί ..αντί..λογαριάζεται ως αυτάρεσκος ηρωισμός.
Εμ δεν είναι έτσι, καθώς την προδοσία πολλοί αγάπησαν τον προδότη ουδείς.
Και είναι πράγματι ανοσιούργημα, Ύβρις να πατάς στους τάφους για να μακροημερεύσεις την πολιτική σου οντότητα.
Επιπλέον σε καθαρά πραγματολογικά θέματα, όπως οι φυσικές καταστροφές οι έννοιες Δεξιά και Αριστερά δεν έχουν κανένα νόημα. Θα ‘ταν σαν να έλεγες πως ο χειρουργός που σου σώζει την ζωή ή όχι, είναι ετούτο ή το άλλο πολιτικώς.
Το μυστικό του τάφου των Καραμανλή – Παπανδρέου, οριοθέτησε και μερικές πτυχές του πατριωτισμού. Και μάλιστα του πατριωτισμού εσωτερικού για την φλεγόμενη βάτο της Ελλάδας. Και δυστυχώς ανέδειξε όλους τους κιοτήδες, που δεν είχαμε ματαδεί, όλη την ένδεια παιδείας και ανθρωπισμού.
Είναι ό,τι τρομερότερο να έχεις ως Κυβέρνηση μιαν εκούσια ΕΠΕ. Είναι η ύστατη ώρα της βυθίσεως – της πραγματικής – του ΧΟΡΑ Άλλιεν που σκυλεύει με τα γεωτρύπανα του μίσους τον εναπομείναντα ιστό του τόπου…
ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΧΟΡΑ ή ΠΕΡΙ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΤΑΦΩΝ…