Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», 18/2/2019
Τα όσα ιλαροτραγικά και τραγελαφικά συμβαίνουν στη Βουλή σε σχέση με βουλευτές, διαδικασίες και θεσμούς θα προκαλούσαν απλώς θυμηδία ή αισθήματα απέχθειας απέναντι στη βάναυση πολιτική αισθητική και το χυδαίο πολιτικό λόγο της κυβερνώσας αριστερής φατρίας αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνα. Αν δεν αποτελούσαν έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα υπονόμευσης και περιφρόνησης των πολιτικών θεσμών και πλήθος άλλων ενεργειών που δικαιολογούν την άποψη ότι πρόκειται για θεσμική εκτροπή και αλλοίωση του πολιτεύματος. Απύθμενος κυνισμός. Ο αυτο-εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των περί αυτού δεν θα μπορούσε να είναι πιο τέλειος. Νοσηρό κλίμα παρακμής.
Εν μέσω αλληλοεκβιασμών και προφανών πολιτικών συναλλαγών ο ΣΥΡΙΖΑ εκφυλίζει και αφομοιώνει τα πρόθυμα θύματά του επειδή έχει ανάγκη συνενοχής, μικρής ή μεγάλης.
Όλα αυτά συνδυάζονται με τον απροκάλυπτο καιροσκοπισμό και χαμαιλεοντισμό του, που ορισμένοι αφελείς ή καιροσκόποι και κουτοπόνηροι εκλαμβάνουν ως ιδεολογική και πολιτική «μετάλλαξη» ή τουλάχιστον ως καλό οιωνό για «κεντροαριστερές» μεταμορφώσεις. Έτοιμοι πάντα να δώσουν «άφεση αμαρτιών» στη βάση της ιδεολογίας. Παραγνωρίζοντας τις πράξεις. Άλλοι κατέχονται είτε από ευσεβείς πόθους είτε από βολικές ψευδαισθήσεις.
Η βαθύτερη μορφή απελπισίας είναι να ενδύεται κανείς τη λεοντή μιας άλλης πολιτικής ταυτότητας από αυτό που πραγματικά είναι, ενώπιον διαφαινόμενης εκλογικής ήττας.
Η σιωπηλή νομιμοποίηση τέτοιων πρακτικών, ο εθισμός και η απάθεια των πολιτών αποτελούν κίνδυνο για το δημοκρατικό «κεκτημένο» της Μεταπολίτευσης και υπόβαθρο έρποντος αυταρχισμού. Αναμενόμενη και συνήθης η εκκωφαντική σιωπή των αριστερών καλλιτεχνών και διανοουμένων, λαλίστατων περί άλλων.
Δεν πρόκειται μόνο για την ανήκεστο οικονομική βλάβη που αυτή η κυβέρνηση έχει επιφέρει στη χώρα. Το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό και πολιτισμικό. Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου και 30 από την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων της σοβιετικής αυτοκρατορίας η καθ’ ημάς «ριζοσπαστική αριστερά» δεν θέλει να καταλάβει τίποτα. Μηρυκάζει σεσηπότα ιδεολογικά οπωρικά.
Έχω υποστηρίξει ότι ο κομμουνιστογενής ιδεολογικός και αξιακός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, ο εγγενής αριστεροδεξιός λαϊκισμός του με όλα τα συμφραζόμενα και τις παρενέργειες παραμένουν αμετάλλακτα. Πρόκειται για σταθερά χαρακτηριστικά γνωρίσματα πολιτικής μεθοδολογίας και κουλτούρας του ηγετικού του πυρήνα και του στελεχικού του δυναμικού, που έχουν κοινή πολιτική μήτρα. Αισθάνονται αλλεργία απέναντι στους «αστικούς» πολιτικούς θεσμούς που δεν αποτελούν παρά «εργαλεία» για την επιδίωξη των δικών τους σκοπών.
Γι αυτό, τα κριτήρια της αποδοχής ως άρθρο πίστεως και πολιτική αυταξία της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της πολιτισμένης πολιτικής και θεσμικής συμπεριφοράς, είναι απολύτως καθοριστικά και αδιαπραγμάτευτα για κάθε είδους πιθανή μετάβαση ή μετάλλαξη σε κάποια υβριδική «κεντροαριστερή», «σοσιαλδημοκρατική» μορφή.
Επί του παρόντος, η τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη πρέπει να είναι αμείλικτη και παραδειγματική από τους αριστερούς και κεντροαριστερούς προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες για λόγους δημοκρατικής αυτοπροστασίας και αποτροπής. Ορθώς γίνεται λόγος για στρατηγική εκλογική ήττα του. Ιδεολογική και πολιτική. Διότι, αποτελεί συνθήκη sine qua non για την ανάταξη της χώρας και την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης, της Κεντροαριστεράς. Ως προς τον κρίσιμο αυτό χώρο πρόκειται για παίγνιο μηδενικού αθροίσματος με το ΚΙΝΑΛ. Ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι υπό ποίους όρους μια τέτοια επιθυμητή και απαραίτητη για την πολιτική υγεία της χώρας εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στρατηγικής σημασίας είναι εφικτή.
Είναι ένα κομβικό θέμα το οποίο θα μας απασχολήσει σε επόμενο άρθρο.