Η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες, ξεχνώντας όχι μόνον τις Πρέσπες, όχι μόνον τους Ευρωπαίους ακροδεξιούς, αλλά και τους Ευρωπαίους εωσφόρους, έκανε μία σπουδαία ανακάλυψη: Βρήκε τη λέξη «πολλοί»! Και μας πολυβολεί ακατάπαυστα με αυτήν, για όλα τα θέματα.
Παραλείπει όμως μία «λεπτομέρεια». Δεν μας λέει τι εννοεί με τη λέξη «πολλοί»! Ποιους δηλαδή βάζει μέσα και ποιους αφήνει απ’ έξω!
Και προφανώς η παράλειψη είναι σκόπιμη. Έτσι ώστε αυτή να ορίζει, κατά περίπτωση, το νόημα της λέξης.
Έλα όμως που κι εμείς έχουμε μνήμη. Έτσι, θυμόμαστε τι λέγανε οι «κακές γλώσσες». Ότι δηλαδή, μία από τις εκδηλώσεις του ολοκληρωτισμού είναι να ορίζει η εξουσία, για λογαριασμό σου, το νόημα των λέξεων!
Γι’ αυτό είπαμε να κάνουμε μία μικρή πράξη αντίστασης. Και να της αρνηθούμε να ορίσει αυτή το περιεχόμενο της λέξης «πολλοί», αλλά να το κάνουμε εμείς.
Ποιοι είναι λοιπόν οι πολλοί;
Είναι όλοι όσοι αδυνατούν οικονομικά να προσφύγουν σε ιδιωτικές υπηρεσίες, οπότε είναι αναγκαστικά «όμηροι» των δημόσιων υπηρεσιών. Οι οποίοι έτσι έρχονται αντιμέτωποι με την κυβερνητική περιφρόνηση απέναντί τους, αφού ουδείς ενδιαφέρεται αν εξυπηρετούνται, αν ταλαιπωρούνται, αν εξευτελίζονται ή αν αντιμετωπίζονται ακόμη και σαν εχθροί, σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία.
Είναι αυτοί που αισθάνονται απροστάτευτοι, όταν διαπιστώνουν ότι το δημόσιο, με την συνδρομή της κυβέρνησης, δεν είναι πια δημόσιο, προορισμένο να εξυπηρετεί τον πολίτη, αλλά «ιδιωτικοποιήθηκε». Και ότι ανήκει πλέον στην γραφειοκρατία του, με μοναδικό σκοπό την μισθοδοσία της.
Είναι ενδεικτικά στους «πολλούς»,
όσοι θα ήθελαν μία σοβαρή δημόσια εκπαίδευση για τα παιδιά τους. Με καθηγητές που να αξιολογούνται για το έργο τους. Και ένα δημόσιο σχολείο, που δεν θα είχε σε τίποτε να ζηλέψει τα ιδιωτικά. Και απελπίζονται, όταν βλέπουν ότι ουδείς αναρωτιέται αν προσφέρουν καν εκπαίδευση τα δημόσια σχολεία. Το ίδιο βεβαίως – και χειρότερα – με τα πανεπιστήμια.
Είναι αυτοί, που ενώ δούλεψαν μια ζωή, αν αρρωστήσουν, δεν μπορούν ούτε την αξιοπρέπειά τους να προστατέψουν μπροστά στον θάνατο. Αφού έχουν ένα δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα που όχι μόνον δεν τους σέβεται, αλλά και τους μισεί, ως δεύτερης κατηγορίας.
Είναι αυτοί που θα ήθελαν να κινούνται στην ώρα τους τα τραίνα. Να μην είναι πνιγμένα στους ρύπους και στη δυσοσμία. Και να μην αρπάζονται, μέσα σ’ αυτά, τα πορτοφόλια κυρίως ανήμπορων ανθρώπων.
Είναι όσοι, επίσης ανήμποροι, σιδερώνονται για να αποκαλύψουν κάτω από ποιο στρώμα έχουν κρύψει τις λίγες οικονομίες τους και δεν ξέρουν πού να ζητήσουν προστασία.
Είναι όσοι βλέπουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους άνεργα και την κυβέρνηση να κυνηγάει λιοντάρια στο Ελληνικό, ώστε να δώσει το ηρωϊκό μήνυμα, ότι «σ’ αυτά εδώ τα χώματα καμιά δουλειά δεν πιάνει».
Είναι όσοι καταλαβαίνουν ότι τα 300€ του προεκλογικού επιδόματος για την αγορά της ψήφου τους – αυτό που έλεγαν οι κομματάρχες του πολύ παλιού καιρού «κατοστάρικο και φαϊ» – είναι η μεγαλύτερη ατιμία της εξουσίας. Αφού είναι πληρωμένα από το μέλλον των παιδιών τους και των εγγονών τους. Γιατί χρειάστηκε να κλείσουν πολλές δουλειές για να εισπραχθούν.
Είναι αυτοί που θυμώνουν, όταν αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση, με το να αγωνιστεί τέσσερα χρόνια για να αποτρέψει την ανάπτυξη της οικονομίας, τους έφερε σε τέτοια οικονομική ένδεια, ώστε να εκπίπτουν στην κατηγορία των εξαγοράσιμων.
Είναι, με άλλα λόγια, όλοι όσοι υφίστανται την αδιαφορία, τον κυνισμό και την περιφρόνηση της «κυβέρνησης του λαού», επειδή ακριβώς είναι ο λαός.
Για να επιβεβαιωθεί το γνωστό: Όπου πήραν την εξουσία οι «αγαπητικοί» του λαού, την πλήρωσε ο λαός. Δηλαδή οι πολλοί!
Γι’ αυτό και το δίλημμα, σύμφωνα με τη δική τους διάλεκτο, είναι: «‘Η αυτοί ή οι πολλοί»!