Περίεργες πασχαλινές συναναστροφές

Μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε τις ημέρες του Πάσχα η είδηση ότι ο πρωθυπουργός πέρασε τις άγιες αυτές ημέρες παρέα, μεταξύ άλλων, με τον Θόδωρο Δρίτσα και την Τασία Χριστοδουλοπούλου. Το πράγμα θα ήταν αδιάφορο αν δεν γνωρίζαμε όλοι ότι η μεν Τασία Χριστοδουλοπούλου αντικαταστάθηκε από τον κ. Μουζάλα, ο οποίος εγκαινίασε μια τελείως διαφορετική πολιτική ως προς τη διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος, και, κυρίως, ότι ο σύντροφός της υπουργός Ναυτιλίας, μία μέρα μετά την υπογραφή από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα της σύμβασης παραχώρησης του λιμένα Πειραιά στην COSCO, προέβη σε δημόσιες δηλώσεις υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα του λιμανιού, αφήνοντας μάλιστα να εννοηθεί ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει και ότι η πρωθυπουργική πολιτική μπορεί να ανατραπεί. Τότε, πολλοί είπαν -και δικαίως- ότι η παραμονή του Θόδωρου Δρίτσα στην κυβέρνηση αποτελεί έκπληξη και συνιστά απόλυτο παράδοξο. Πώς να εξηγήσει λοιπόν κάποιος τώρα ότι το αποκλίνον ζεύγος όχι μόνο δεν φαίνεται να ενοχλεί τον πρωθυπουργό, αλλά απολαμβάνει, αντιθέτως, την εορταστική φιλοξενία του;

Θα μου πείτε, οι πολιτικές διαφωνίες δεν πρέπει να επηρεάζουν τις φιλικές σχέσεις. Εδώ όμως πρόκειται για διαφωνία του αρμόδιου υπουργού με τον πρωθυπουργό σε κορυφαίο ζήτημα πολιτικής για τη χώρα. Μία μόνο λογική εξήγηση μπορώ να δώσω: Eχουν συμφωνήσει μεταξύ τους ότι άλλα θα λέει ο ένας και άλλα θα κάνει ο άλλος με ανομολόγητο σκοπό να λαμβάνουν μέτρα που δεν επιθυμούν και δεν πιστεύουν κρατώντας ζωντανές, αν και ημιθανείς, τις ψεύτικες ελπίδες και τις κάλπικες υποσχέσεις που έδωσαν προεκλογικά στο κρατικοδίαιτο ακροατήριό τους. Κοντολογίς, μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Πράγμα ακόμα πιο επικίνδυνο, αν τα παραπάνω είναι έστω και ακροθιγώς αληθή, τότε νομιμοποιούμαστε να θεωρήσουμε ότι η εφαρμοζόμενη αλλοπρόσαλλη πολιτική που ακολουθείται από την επίσης παρά φύσιν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν είναι προϊόν ασχετοσύνης, αλλά καρπός ηθελημένου σχεδιασμού.

Πράγματι, η επιχειρούμενη εξόντωση της μεσαίας τάξης και η προϊούσα φτωχοποίηση όλου του πληθυσμού ευνοεί τη ρητορική της δικαιότερης διαχείρισης της ανέχειας, που μοιάζει να αποτελεί τη σημαία της κυβερνητικής πολιτικής. Ενας αποπροσανατολισμένος λαός σε ένδεια είναι πράγματι ευκολότερα διαχειρίσιμος από το αριστεροδεξιό λαϊκιστικό μόρφωμα που μας κυβερνά. Και αν αυτό είναι το πραγματικό σχέδιο του κ. Τσίπρα και του επιτελείου του, τότε οφείλουμε πράγματι να ανησυχούμε σοβαρά για το Τσαβικό καθεστώς που μας ετοιμάζουν. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα και ότι ένας κρίσιμος αριθμός πολιτών θα επαγρυπνεί προκειμένου να μη χρειαστεί να βγει στους δρόμους και να επιδράμει στα καταστήματα για να προμηθευτεί τα βασικά αγαθά που θα σπανίζουν. Τουλάχιστον το ελπίζω.