Φεύγα!
Έτσι είναι. Ομάδα δεν αλλάζεις ποτέ. Όσο και αν απογοητευτείς, όσο και αν εξοργιστείς από τις επιλογές της διοίκησης, όσο και αν σου τη δίνει ο Α ή ο Β ποδοσφαιριστής. Ρωτήστε και τους φίλους σας που υποστηρίζουν Παναθηναϊκό ή ΑΕΚ να σας πουν.
Η Πολιτική όμως δεν είναι έτσι. Δεν διαλέγεις κόμμα επειδή σου αρέσει το χρώμα ή το σήμα, επειδή έχει κατακτήσει τα περισσότερα πρωταθλήματα ή απλώς για να μπεις σε έναν καυγά (σ.σ. έτσι έγινα Ολυμπιακός). Το κόμμα το επιλέγεις για τις απόψεις του. Τις θέσεις του. Την ιδεολογία του. Τις προτάσεις του. Αν διαφωνείς σε όλα μαζί του δεν έχει νόημα να το υποστηρίζεις. Στην Πολιτική δεν υπάρχουν οπαδιλίκια- άλλο βέβαια αν η Πολιτική στην Ελλάδα έχει προ πολλού ποδοσφαιροποιηθεί.
Όταν λοιπόν καταλαβαίνεις πως το κόμμα σου έχει πλέον μεταλλαχθεί σε κάτι άγνωστο, αποκρουστικό για σένα. Όταν συνειδητοποιείς πως το κόμμα σου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν κάποτε. Όταν νιώθεις ξένο σώμα, σαν ψάρι έξω από το νερό το πιο λογικό είναι να πάψεις να το ψηφίζεις. Όταν δε είσαι στέλεχος του κόμματος αυτού το πιο υγιές είναι να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις. Αλλιώς είσαι συνένοχος. Στηρίζεις εμπράκτως μια πολιτική που εσύ ο ίδιος θεωρείς πως είναι λανθασμένη, ενίοτε και επικίνδυνη.
Φεύγεις λοιπόν. Και το καλύτερο είναι να το κάνεις το συντομότερο δυνατόν.